Er valt heel veel te zeggen over Suicide Squad uit 2016, maar het woord “goed”, laat staan “fantastisch”, valt daar niet onder. Toch heeft de film veel fans al zal dat met name zijn vanwege één personage: Margot Robbie als Harley Quinn. Op elke Comic Con waren wel cosplayers te vinden die verkleed waren als de Harley Quinn uit die film. Zoveel zelfs dat het irritant ging worden. Duidelijk was dat zij de meest populaire personage uit de film was en dat heeft Warner ook goed begrepen. Het was dan ook maar afwachten tot wij meer van dit personage zouden zien. Het werd niet in een standalone film, maar de groep waar zij ook deel van is gaan uitmaken: Birds of Prey.

Plot: Harley en Joker zijn uit elkaar. En hoewel ze het niet wilt doen geloven, Harley heeft het er maar wat moeilijk mee. Ze trekt in boven een Aziatisch restaurant, koopt een hyena voor gezelschap en verliest zichzelf aan drank en drugs in de vele clubs van Gotham. Ze is nog in de ontkenningsfase, maar besluit op een gegeven moment daar rigoureus een eind aan te maken door Ace Chemicals op te blazen. Iedereen weet dat dat de spot was van Joker en Harley en de stand van zaken rond haar relatie met Joker gaat als een lopend vuurtje door de onderwereld van Gotham. Dit heeft grote gevolgen. Nu Harley niet meer tot Joker behoort kan zij ook niet meer rekenen op de bescherming die die relatie haar bood en zien vele mensen die in het verleden mot hebben gehad met haar dit als de kans om de rekening te vereffenen. Zo ook misdaadbaas Roman Sionis, ook bekend als Black Mask. Wanneer Harley door hem gevangen wordt genomen hoort zij dat Sionis zo ook zijn problemen heeft. Hij is naarstig op zoek naar een minderjarige dievegge, Cassandra Cain, die een belangrijke diamant van hem heeft gestolen. Harley ziet haar kans om dit hele gebeuren te overleven en biedt Sionis aan om Cain te gaan zoeken. Haar plan lukt maar daarmee is het gevaar voor haar leven is nog altijd niet geweken. Ze krijgt hulp vanuit onverwachte hoek.

Iedereen heeft ondertussen wel een mening over de DC verfilmingen en dat is ook heel begrijpelijk. Het was de afgelopen jaren vaak een hit or miss in deze franchise en er zijn genoeg oorzaken daarvoor op te noemen. Toch lijkt DC met Aquaman, Wonder Woman en Shazam een juiste weg te zijn ingegaan. Alle drie de films zijn duidelijk minder duister dan wat regisseur Zack Snyder ooit voor ogen had en naast humor is er vooral meer lol gekomen in de films. Dat geeft resultaat. Niet alleen aan de box office, maar ook bij critici. Met enige zekerheid kan ik vermelden dat Birds of Prey ook tot dit rijtje mag worden toegevoegd want wat is het een leuke film geworden. Als iets lol uitstraalt binnen de DC films dan is dit toch wel het hoogtepunt. Nergens neemt de film zich serieus, maar krijg je als fan van de comics wel waar je op zit te wachten. Alle lof voor regisseur Cathy Yan die een film heeft weten te maken waar zij humor, actie en de comics in ere weet te houden.

Bij het zien van de trailer was ik even bang dat de film alleen maar een grote Harley Quinn show zou gaan worden. Dat had ik jammer gevonden want de Birds of Prey comics bieden meer dan alleen Harley Quinn. Sterker nog, in eerste instantie zat Harley er niet eens in en wist de comic met Huntress, Black Canary en Oracle (Barbara Gordon) al te boeien. Natuurlijk is de focus in de film wel gericht op Harley maar komen ook andere personages prima tot hun recht. Rosie Perez is uitstekend als Renee Montoya en Jurnee Smollett-Bell als Black Canary en Ella Jay Basco als Cassandra Cain maken samen met een beduidend meer tot haar recht komende Margot Robbie een uitstekend team. Het enige personage dat een beetje uit de toon valt is Mary Elizabeth Winstead als Huntress. Nu is Birds of Prey geen hoogstaande film, maar lijkt Winstead daarop ook haar acteren te hebben aangepast. Als de huurmoordenaar met een te kort lontje is haar presentatie niet altijd om over naar huis te schrijven. Daar komt bovenop dat Huntress misschien wel qua aankleding wel erg weinig aandacht heeft gekregen. We zien haar soms in trainingspakken die ik nog wel ken uit de jaren 90. Nee, niet de Australian of Cavello pakken, maar eerder die goedkopere die je bij de Wibra kocht. Een personage als Huntress en iemand zo knap als Winstead verdient gewoon beter.

Regisseur Cathy Yan heeft duidelijk oog voor actie en lol. De choreografie van de meeste actiescènes is echt heel goed gedaan. Ik had zelfs bij het zien van de scène waar Harley Quinn met een granaatwerper een politiebureau binnenvalt gelijk het gevoel dat ik dat opnieuw wilde zien. Het is met zoveel flair gebracht en onder begeleiding van uiterst oppompende liedjes dat je alleen maar hoopt dat de scènes net iets langer mogen duren.

In de afgelopen maanden was het nieuws dat Black Mask, gespeeld door Ewan McGregor, waarschijnlijk homoseksueel zou zijn nogal een ding. Nu heeft de seksualiteit van Black Mask in de comics mij nooit echt weten te boeien en na het zien van de film kan ik eigenlijk alleen maar zeggen dat het niet uitmaakt, maar wel werkt. Ewan McGregor speelt Black Mask als een uiterst gestoorde misdaadbaas die toevallig ook valt op mannen en duidelijk seksueel verkeer heeft met zijn luitenant Victor Zsasz (Chris Messina). Beide hebben een zeer morbide kijk op de wereld en dat die twee elkaar gevonden hebben lijkt niet meer dan logisch. Als Sionis even wat meer aandacht lijkt te hebben voor zijn speeltje Black Canary, zie je de jaloezie van Zsasz af druipen. Het maakt van Zsasz alleen maar een meer angstaanjagend personage en je beseft daardoor al snel dat Black Canary niet veilig is in zijn buurt.

De film heeft op bepaalde gebieden duidelijk plotgaten die je misschien door de snelheid waarmee alles voorbijkomt niet direct opmerkt. Het doet echter niet af dat de film erg veel plezier uitstraalt en eigenlijk vraagt om meer. Het is een soort vreemde mix van Kill Bill en menig Jackie Chan film gegoten in een DC jasje. Eigenlijk is Birds of Prey: And the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn alles wat Suicide Squad had moeten zijn.