Nog geen twee jaar geleden overleed Chadwick Boseman. Hij was een ware belofte en zijn dood raakte veel mensen, zo ook mij. Het bericht dat de verfilming van een tweede Black Panther-film gewoon doorging, na het enorme succes van de eerste film in 2018 natuurlijk geen verkeerde gedachte, vond ik op z’n zachts gezegd bijzonder. Ik snap dat de schoorsteen van Marvel/Disney moet blijven roken, maar misschien heb ik daar ouderwetse gedachten over. Het verhaal voor Black Panther 2, nu Black Panther: Wakanda Forever, werd herschreven, maar de belofte werd wel gemaakt dat de rol van Chadwick Boseman als T’Challa, oftewel Black Panther, niet zou worden vertolkt door iemand anders. Hoe een tweede Black Panther-film werkt zonder zijn charismatische hoofdrolvertolker? Nou, best dramatisch.

Plot: Wakanda is in rouw. Hun koning T’Challa is komen te overlijden aan een virus. Zijn moeder, Ramonda bestijgt daarom weer de troon. Buitenlandse machten proberen nu greep te krijgen op de grondstof dat Wakanda zo groot heeft gemaakt: vibranium. Zonder succes. Wakanda weet zich goed te verdedigen tegen menig insluiper en laat bij de Verenigde Naties weten dat dit waardevolle metaal alleen bij hun in veilige handen is. Wanneer een Amerikaans boorplatform vibranium ontdekt in de oceaan en wordt aangevallen door een mysterieuze vijand, wijst de buitenwereld Wakanda aan als dader. Het is echter de mutant Namor die de aanval heeft geopend en Wakanda waarschuwt: ze doen mee of zij worden vernietigd.

Ik snap heel goed hoe moeilijk het voor de makers is om een vervolgfilm te maken zonder hun geliefde hoofdrolspeler. In zekere zin is het voor de makers dan ook mazzel hebben dat in de comics dat toevallig ook het geval is geweest en die lijn volgen zij dan ook. De superintelligente Shuri, gespeeld door Letitia Wright, is de hart en ziel van Black Panther: Wakanda Forever. De worsteling met de dood van haar broer en haar eigen rol in de samenleving die is ontstaan na de dood van haar broer wordt door Wright zeer overtuigend gespeeld. Dat zij de taken van haar broer uiteindelijk zal moeten overnemen is van het begin af aan vrij duidelijk, maar de worstelingen waar zij mee loopt zijn interessant en verdient daar alle lof voor.

Was het maar zo dat Wright haar kunnen ook liet zien in een goede film, want Black Panther: Wakanda Forever is dat bij lange na niet. Ik moet daarbij ook vertellen dat ik de eerste Black Panther-film uit 2018 ook geen goede film vond. Ik snap dat ik daarbij op nogal wat tenen trap, maar ik merk wel dat ondertussen meerdere meningen voorzichtig een andere draai maken nu het sentiment rond die film een beetje is weggeëbd. Ik hou van het personage Black Panther. Bij zijn eerste optreden in Captain America: Civil War was ik zeer enthousiast en wilde ook gelijk een hele film met hem zien, maar niet de film die in 2018 werd uitgebracht. Wakanda, een zo futuristische maatschappij, hield er nogal achterlijke gebruiken op na. Het hele ‘laten we een potje vechten om de troon’ vind ik een achterlijk gegeven en staat in sterk contrast met wat de natie zegt te zijn. En dan heb ik het al helemaal niet over de oerwoudgeluiden. In Black Panther is die logica er nog steeds. De rol van Black Panther gaat van vader op zoon. Zonder zoon, geen Black Panther. Niet helemaal meer van deze tijd lijkt mij. Er is tenslotte Shuri, de zus van T’Challa. Niemand die ook maar aanstalten maakt om haar naar voren te schuiven. Nee, zo vooruitstrevend zijn we niet.

Natuurlijk is dat mijn stukje maatschappijkritiek wat hier speelt, maar de film heeft meerdere problemen. Het verhaal loopt gewoon niet. Een superheldenfilm waar voornamelijk in wordt gesproken is niet iets waar ik tegen ben. Voor mij hoeft de focus niet alleen op knokken te liggen, maar waar regisseur Ryan Coogler samen met scenarioschrijver Joe Robert Cole mee komt is misschien wel de saaiste Marvel-film die ik tot nu toe op het witte doek heb gezien. En ik zag de film nota bene in 3D in een IMAX-zaal. Niet eerder had ik zo vaak zin om op mijn telefoon te kijken of te roepen: “Doorspoelen!” Dat laatste heb ik natuurlijk nooit gedaan, maar god wat wilde ik het doen. De gevechtsscenes zijn saai, bijzonder saai. En nergens krijg je ook maar het gevoel dat er iets op het spel staat of dat er iets toe doet. Begint de film enigszins sterk doordat Namor ten tonele verschijnt en Wakanda dwingt tot de uitlevering van de superintelligente studente Riri Williams, gespeeld door Dominique Thorne. Waarom? Wat maakt het verschil? Nou, geen reet. De motivatie bij veel verschillende plotpunten is zeer ver te zoeken. Zogenaamd bijzonder intelligente mensen nemen de meest idiote beslissingen. Ramonda, gespeeld door Angela Bassett, is in de ene scene de persoon met een hoge emotionele intelligentie en Shuri beweegt naar de juiste persoonlijke ontwikkeling. De volgende keer dat wij haar zien is zij emotioneel instabiel en vraag je je af waarom niemand haar in bedwang neemt.

Marvel heeft zijn best gedaan om eervol met de dood van Chadwick Boseman om te gaan. Dat gebeurt in de film eigenlijk bijzonder goed, maar ik had graag een betere film gezien als eerbetoon aan Boseman. Wat zuur is, is dat de film, die gedragen wordt door vrouwen, nee, vrouwen van kleur, zo ontzettend saai is geworden. Dat heeft niets te maken met wat deze actrices hier neer zetten, maar vooral met hoe de makers omgaan met het materiaal wat zij tot hun beschikking hebben. Het had er juist voor moeten hebben gezorgd dat dit een geweldig epos had kunnen en vooral moeten zijn. Ik zeg het niet graag, maar Black Panther: Wakanda Forever is niet veel beter dan die andere draak van een superheldenfilm dit jaar: Morbius.