Ik ben geen fan van de superheldenfilms van de laatste 20 jaar. Het hele Marvel universum kan mij gestolen worden. Voor DC ben ik tot nu altijd wat minder hard geweest vanwege mijn voorliefde voor de eerste twee Tim Burton Batman films. Het duistere sfeertje van DC heeft mij altijd wel beter aangestaan. Ook lijken er vaak interessantere regisseurs een kans te krijgen binnen DC, denk bijvoorbeeld aan James Wan met zijn Aquaman films en natuurlijk Christophar Nolan met zijn Batman trilogie.

Plot: De Mexicaans-Amerikaanse tiener Jaime Reyes stuit op een vreemde scarabee. Deze bindt zichzelf aan Jaime’s ruggengraat waardoor deze hem superkrachten verschaft. Jaime krijgt zich een buitenaards pantser aangemeten met de nodige wapens en vleugels.

Van Angel Manuel Soto heb ik nooit gehoord en zijn IMDb pagina brengt daar ook geen verandering in. Wel ken ik natuurlijk Xolo Mariduena als Miguel uit Cobra Kai en dat is een dik pluspunt voor Blue Beetle aangezien ik dat een fijne acteur vind. Ook zie ik Susan Sarandon na een lange tijd weer in een grote film, al staan dit soort vehikels natuurlijk symbool voor het murw maken van elke vorm van talent van de mensen die aan de film meedoen. Wat schetst vooral mijn verbazing? De score komt van de hand van Bobby Krlic, de man achter Haxan Cloak en scores als die van Midsommar. Een man met een zeer eigen geluid. Hij doet een keer mee aan een project van DC en er blijft werkelijk waar niets over van zijn ‘signature sound’. In plaats daarvan krijgen we de zoveelste generieke, inwisselbare muziekscore.

Heb ik mij dan helemaal niet vermaakt met Blue Beetle? Zoals eerder gezegd merk je ook hier dat de sfeer iets duisterder is op momenten dan de gemiddelde Marvel film, wat fijn is. Het geneuzel binnen het gezin van Jaime gaat vaak de grens van het belachelijke over, met de oma als dieptepunt. In het begin is het nog leuk, maar na 1,5 uur heb je de grapjes echt wel gehad. Het plot vinkt verder elk vakje aan dat we mogen verwachten bij een DC film, maar de speelduur van 2 uur gaat redelijk snel voorbij, wat een pluspunt is.

Blue Beetle springt er op geen enkel vlak uit, verveelt verder niet echt, maar is de zoveelste generieke superheldenfilm die zich op zeer voorspelbaar wijze voortkabbelt. Er doet wat talent mee aan de film, maar dat talent wordt al snel de kop ingedrukt helaas.