Het was even dubbelchecken toen ik de naam van de regisseur bij Bodies Bodies Bodies zag staan. Het was triplechecken toen ik de naam van de studio zag staan. Halina Reijn en A24 die samen met een horrorfilm op de proppen komen? Hoe dan!? De nieuwsgierigheid groeide en het wantrouwen in een goede film van de hand van Reijn werd telkens rechtgezet door het idee dat we hier toch met een nieuwe film van A24 te maken hebben, een studio die inmiddels een handvol meesterwerken op zijn naam heeft staan. Denk aan The VVitch en Hereditary. Of Bodies Bodies Bodies kan concurreren met dergelijke titels? We zullen zien..

Plot: Een groep welgestelde twintigers trekt naar een afgelegen landgoed. Gedurende een tornado houden ze een feestje waarop ze een ludiek spel spelen. Terwijl twee vrienden de rol van moordenaar op zich nemen, pogen de anderen te ontsnappen. Het is gedaan met de pret wanneer de feestgangers daadwerkelijk dood worden teruggevonden.

Het is natuurlijk niet helemaal eerlijk om Bodies Bodies Bodies meteen naast de films van Robert Eggers en Ari Aster te zetten. A24 heeft natuurlijk niet alléén maar meesterwerken op hun naam staan. Dat Bodies Bodies Bodies geen meesterwerk is blijkt een understatement. Het wordt naarmate de film vordert almaar duidelijker dat we niet echt met een volbloed horrorfilm te maken hebben, eerder een whodunnit. Maar Halina zou Halina niet zijn als ze die niet vol zou stampen met opdringerige kritiek en veel te doorzichtige statements.

Het groepje jongeren is een van de meest irritante dat je ooit zult tegenkomen in een horrorfilm. En dat zegt iemand die jaren 70 en 80 pulp verslindt, inclusief alle slashers die de revue al hebben gepasseerd. Dat een veertiger zich stoort aan generatie z is niet zo vreemd, maar zulke kritiek heeft al eerder prima gewerkt in films als Spring Breakers. Halina Reijn is alleen geen Harmony Korine en dat wordt pijnlijk duidelijk in een scène tegen het einde waarin de overgebleven tieners generatie z termen over en weer slingeren. “Offensive”, “toxic”, we kennen ze allemaal als je een beetje op social media rondhangt. Uiteraard aangedikt met superveel respect voor geestesziekten die te pas en te onpas worden gebruikt. Het is werkelijk om te janken hoeveel moeite er gedaan wordt om gen z tieners hun gezicht te geven. Waar een regisseur als Korine genoeg heeft aan een shot of een one-liner moet Reijn er 10 hele minuten aan wijden. Zonder succes. Less blijkt toch weer more.

In het begin hoop je nog enigszins dat we te maken hebben met een recht toe recht aan slasher, maar ik heb Reijn nooit betrapt op enige liefde voor dat genre dus die hoop is tevergeefs. Hier en daar lijkt het enigszins die kant op te gaan, maar het wordt nooit doorgezet. Kills zijn allemaal off screen en de beste oké locatie wordt totaal niet benut. Dat het allemaal uiteindelijk behoorlijk de theatrale kant opgaat is niet zo vreemd gezien Halina’s achtergrond, maar laat Halina maar lekker in het theaterwereldje zitten waar alle ruimte is voor dialogen tot in den treurnis. Laat whodunnits als deze over aan regisseurs die dat gegeven ten volste weten te benutten.