Toen wij een paar jaar terug het nieuws hoorden dat er gewerkt werd aan een serie over Chucky uit de Child’s Play films, moesten wij ons toch even achter de oren krabben. Hoe willen ze daar nu een hele serie mee vullen? Urenlang materiaal over de Chuck en zijn avonturen leek ons iets teveel van het goede. Er is nu zelfs aangekondigd dat er een tweede seizoen is ‘ge-greenlit’. Hoe ons het eerste seizoen is bevallen kan je lezen in onderstaande recensie.

Plot: Wanneer er een klassieke Chucky pop opduikt bij een rommelmarkt in een buitenwijk, raakt een idyllisch Amerikaans stadje in chaos verstrengelt. Enkele tijd daarna vinden er zich een reeks gruwelijke moorden plaats die de geheimen als hypocrisie van de stad bloot lijken te leggen. Ondertussen dreigt de komst van zowel vijanden als bondgenoten uit Chucky’s verleden de waarheden achter de gepleegde moorden te onthullen, evenals de geheimzinnige oorsprong achter hoe Charles Lee Ray van een ogenschijnlijk gewoon kind transformeerde tot de beruchte “Lakeshore Strangler.”

Toegegeven, de films over onze killer pop gingen op een gegeven moment ook alle richtingen op. Het werd allemaal nog net niet zo onoverzichtelijk als bijvoorbeeld de Halloween-saga, maar Child’s Play-bedenker Don Mancini maakte het wel steeds bonter. Gelukkig wist hij zich enigszins te herstellen met de laatste twee delen, Curse- en Cult of Chucky. Chucky, de serie, borduurt gewoon voort op de films, dus ook hier kan je het hele scala aan personages volgen die gedurende de films aan ons zijn geïntroduceerd, dus inclusief Tiffany (Jennifer Tilly) en Nica (Fiona Dourif). Het levert in ieder geval interessante plottwists op.

Het begin van Chucky is behoorlijk wennen. Het wordt al snel duidelijk dat Mancini graag wil inhaken op trends van nu. Helaas uit dit zich muzikaal in een werkelijk vreselijke soundtrack vol irritante songs. Ook wil Mancini maar al te graag een woke subplotje erdoorheen duwen, maar het gebeurt vaak zo ontzettend geforceerd en het voelt gewoon misplaatst in een serie over een moorddadige pop. Positieve keerzijde hiervan is wel dat het onze Chuck enkel meer reden geeft heerlijk politiek incorrect te spuien, beter dan ooit, om eerlijk te zijn. Ook had Mancini toch echt wel wat anders mogen bedenken voor de rol van Charles Lee Ray uit de jaren 80. Leuk dat je er hier een Tilda Swinton uit Suspiria dingetje van wil maken maar werkelijk elke scène met Fiona die haar vader speelt werkt op de zenuwen. Het ziet er niet uit.

Na ongeveer de helft wordt Chucky beter en beter. Vooral na de intrede van Andy Barclay en Kyle groeit de serie met elke aflevering. Het woke gedeelte is naar achter geschoven en Chucky krijgt alleen maar meer ruimte om tekeer te gaan. Mancini heeft zelfs een paar verrassingen voor ons in petto. Hij is groot gaan denken en geeft Chucky een podium dat hem alleen maar iconischer maakt. Ook zijn er eindelijk wat scènes die er uitspringen. In de eerste paar afleveringen heb je een scène met een ‘silent disco’ die eruit springt maar verder blijft het eigenlijk redelijk karig. De laatste afleveringen wordt de serie ook audiovisueel aantrekkelijker met de scène in de bioscoop (met Frankenstein op het witte doek!) als hoogtepunt.

Wat Mancini voor ons in petto heeft voor seizoen 2 zal ons benieuwen. Hij heeft plotgewijs in ieder geval aardig wat hooi op zijn vork genomen. Het is hopen dat hij vooral niet te hoog mikt. De kracht van Child’s Play is Chucky. Hoe meer personages erbij kwamen en hoe ingewikkelder het plot werd hoe slechter de filmserie werd. In het eerste seizoen komt hij er net mee weg, maar dat is vooral te danken aan Chucky en natuurlijk ook de prestatie van oudgediende Brad Dourif.