Als ik heel eerlijk ben zou ik zeggen dat ik ondertussen al een paar jaar superheldenfilm moe ben. Vergis je niet, ik hou van superhelden. Ik ben ermee opgegroeid, ik koop na een lange tijd weer veel comics en een van mijn favoriete films uit mijn jeugd is een superheldenfilm. Avengers: Endgame was voor mij een mooi sluitstuk na een jarenlang bombardement aan superheldenfilms.

Natuurlijk is het wel zo dat er enorme bedragen zijn verdiend en Hollywood stopt pas wanneer ze geen geld meer opleveren. Daarom zijn wij gewoon al aangekomen bij de 28ste(!) film binnen het Marvel Cinematic Universe. De eerste Doctor Strange film vond ik leuk. Verre van geweldig, maar weldegelijk vermakelijk. Dat ditmaal regisseur Sam Raimi is aangetrokken om de tweede Doctor Strange film te regisseren doet mij deugd. Verantwoordelijk voor het welbekende The Evil Dead en, natuurlijk, de eerste Spider-Man films.

Plot: Dr Stephen Strange maakt een niet alledaagse dag mee. Hij is namelijk aanwezig op de bruiloft van zijn ex-vriendin Christine. Op zich kan dat natuurlijk makkelijk, maar Stephen heeft zijn gevoelens voor haar nooit helemaal achter zich kunnen laten. Geluk bij een ongeluk breekt de pleuris uit niet ver van waar de bruiloft plaatsvindt. Een groot monster blijkt achter een tiener aan te zitten. Met moeite weten Strange en Wong het monster te verslaan. Al snel wordt er meer duidelijk. De tiener heet America Chavez en is niet zomaar een tiener. Ook zij heeft speciale krachten. Zo kan zij reizen door de verschillende universa. Vrijwel niemand anders kan wat zij kan en ook Strange beseft wat voor een macht iemand in handen kan hebben met Chavez. Omdat de monsters die op America Chavez zijn afgestuurd meer lijken op hekserij dan op mystiek besluit hij de persoon die het meest af weet van hekserij om hulp te roepen: Wanda Maximoff.

Om weer een film van Sam Raimi te zien op het witte doek is erg fijn voor mij als fan. Zijn gevoel voor humor en visuele stijl is zeker te herkennen, maar helaas niet genoeg. Raimi heeft toch te maken met een bepaald keurslijf en dat bedoel ik niet direct negatief. Je krijgt in veel scenes wel duidelijk het gevoel dat Raimi zijn eigen stempel wilde drukken, en het werkt. Deels. De humor en de horrorelementen die Raimi hier in het Marvel universum introduceert voelen verfrissend en vertrouwd, maar denkt Disney daar hetzelfde over? Doctor Strange In The Multiverse Of Madness is misschien toch een van de weinige Marvel-films die niet voor het hele gezin geschikt zijn. Dat vind ik persoonlijk niet erg, maar ik weet ook goed dat ik tot een bepaalde niche binnen de doelgroep behoor en niet het overgrote deel van diezelfde doelgroep vertegenwoordig. Binnen de gehele Marvel filmreeks wordt een bepaalde sfeer opgeroepen en daarvan wordt maar weinig afgeweken. Daarom zie je James Gunn nooit helemaal los gaan met zijn Guardians of the Galaxy of Taika Waititi met zijn Thor films. Raimi ontkomt hier ook niet aan het Marvel/Disney keurslijf. Dat is dus niet erg, maar je krijgt wel het gevoel dat er iets ontbreekt, of eigenlijk meer botst. Je wilt misschien een echte Sam Raimi film zien, maar dat krijg je niet. Datzelfde geldt ook voor de persoon die een ‘echte’ Marvel-film wilt zien.

Opvallend is dat deze tweede Doctor Strange film eigenlijk een grote rollercoaster is waarbij bijna geen moment van rust te vinden is. De ene na de andere beelden van fantastische werelden krijgen we te zien. Dat alles is visueel spectaculair, maar lijkt te maskeren dat de film inhoudelijk nogal wat tekort schiet. Nergens blijven we lang genoeg om echt te kunnen genieten van deze werelden. Want net als je ergens bent gearriveerd, vertrek je alweer naar een volgende. Visueel dus bijzonder leuk, maar het lijkt soms meer een gimmick dan dat het je er echt van kan genieten. Toch best vreemd, aangezien er nogal wat talent aan boord is. Buiten Raimi is namelijk ook Michael Waldron als schrijver aangetrokken. De man is nota bene verantwoordelijk voor een goed ontvangen Marvel tv-serie: Loki. Maar een serie schrijven is nog altijd wat anders dan een film.

De film dendert maar door van het ene spektakel naar het andere, maar de dialogen zijn houterig en simplistisch. Ja ik weet dat ik met een superheldenfilm te maken heb, maar er hoeft niet zo gemakkelijk over alles gedacht te worden. Onder andere de motivatie van een van de hoofdpersonen klopt ergens gewoon niet . Ik zal niet vertellen wie of wat, maar wie ander werk binnen dit universum heeft gekeken weet wel waar ik het over heb. Aangezien dat gedrag van deze persoon ook nog eens de grote drijfveer binnen het plot is, is het er in meegaan of er in verzuipen. Bij dat laatste zat ik een beetje. Ik vond het gedrag vreemd en stoorde mij er wel enigszins aan. Verdomme, ik zeg het gewoon! Als je WandaVision hebt gezien, dan voelt het alsof deze film niet helemaal klopt. Daarnaast is het ook zo dat als je WandaVision niet hebt gezien, je er waarschijnlijk weinig van snapt. Dat actie en spektakel weet wel je aandacht vast te houden, maar vreemd is het wel dat er deze film niet helemaal op zichzelf staat. Nog niet eerder heb ik gemerkt dat het nodig is om een serie, die alleen op Disney + te zien is, te hebben gekeken om de drijfveer van een bepaalde persoon te begrijpen in een bioscoopfilm.

Erg jammer want eigenlijk zijn alle personages wel erg vermakelijk. Buiten Benedict Cumberbatch (kan die man slecht werk afleveren?) is er ook een opvallende nieuweling waarvan ik hoop dat we meer van gaan zien in andere films of series. Xochitl Gomez als America Chavez is een verfrissend gezicht tussen alle welbekenden. Niet alleen was haar personage een stuk leuker geschreven dan in de comics, de manier waarop zij het personage neerzet gaat haar zo soepel en natuurlijk. Als je je bedenkt dat je hier met een 16-jarige te maken hebt, dan weet je dat wij van haar veel meer gaan zien in de toekomst.

Het is fijn om Raimi’s visie deels weer op het witte doek te zien, maar helemaal los gaan kan hij helaas niet. Die tweestrijd blijft lastig, maar dat ik weer Raimi in de bioscoop mag treffen is wel wat waard. In het vervolg hoop ik echter dat er een script wordt afgegeven waar meer rust en minder achtbaan zit en misschien ook meer Raimi-achtige elementen. Onrealistisch, ik weet het, maar een mens mag hopen.