David Gordon Greens Halloween was een film die weer enigszins terugging naar de roots van de franchise, dat in 1978 begon met John Carpenters meesterwerk. Greens aanpak was klassieker dan die van Rob Zombie. Halloween (2007) en Halloween II (2009) waren een dermate nieuwe visie dat veel mensen er niets van moesten hebben. Michael Myers werd ineens een soort van trailer trash serial killer. Nee, dan was Greens Halloween een welkome terugkeer. Echter bleek het vervolg Halloween Kills een fikse domper. De film leek stuurloos en beloofde weinig goeds voor de afsluiter van Greens trilogie. Maar Green eindigt groots. Halloween Ends is niet alleen een heerlijke afsluiter van de trilogie, het is ook nog eens de beste Halloween film sinds Halloween 3: Season of the Witch.

Plot: We zijn vier jaar verder na de gebeurtenissen van Halloween Kills en Laurie en haar kleindochter Allyson zijn nog altijd in leven. Michael Myers is dat ook maar niemand weet waar hij uithangt. Michael is niet meer de enige dreiging meer die Haddonfield teistert. Het kwaad dat in Michaels ogen schuilt vindt steeds meer zijn weg in die van Corey, een jongen met een duister verleden. Allyson raakt verdwaald in Coreys ogen en samen besluiten zij Haddonfield definitief achter zich te laten, maar niet zonder hun stempel achter te laten. Michael laat zich echter niet zomaar onttronen en is natuurlijk ook Laurie nog lang niet vergeten. Een ultiem eindgevecht zal volgen.

Hoe David Gordon Green het voor elkaar heeft gekregen blijft raadselachtig maar dat hij zo groots afsluit na de teleurstelling die Kills was is op zijn minst verrassend te noemen. Michael Myers op een zijspoor zetten lijkt op papier een gotspe, maar het werkt wonder boven wonder goed. Coreys verhaal lijkt zo overgelopen uit John Carpenters Christine en komt over als een soort van ode aan de film uit 1983. Green houdt het echter niet bij simpel afkijkwerk. De opbouw in Halloween Ends is sterk. Rohan Campbell, die bij ondergetekende volledig onbekend was, zet een ijzersterke rol neer als getormenteerde tiener die zich steeds meer laat verleiden door het kwaad van Michael Myers. Een beetje zoals Arnie zich laat bedwelmen door de rode Plymouth Fury in Christine. Zijn transformatie komt geloofwaardig over en gaat een bepaalde richting op die ik van tevoren niet had zien aankomen. Het is ook best aan te raden Halloween Ends in te gaan zonder enige voorkennis.

Natuurlijk gaan wij Michael Myers op een gegeven moment wel missen. Het is al knap genoeg dat Green er mee wegkomt Myers zo weinig schermtijd te geven. Dat wij zo worden meegezogen in de opkomst van Corey werkt goed omdat de anticipatie om Myers weer ouderwets aan het werk te zien alleen maar toeneemt. Het is hier dat Ends zijn knappe opbouw niet helemaal beloont. De laatste pakweg 10 minuten zijn weer een herhaling van zetten. Hier had wel een beetje de Myers uit Zombie’s Halloween II uit de hoek mogen komen. Die Myers was bruter dan ooit en dat had hier niet misstaan. Laurie lijkt weer veel te makkelijk de strijd aan te gaan met Myers en dat is jammer. Het slot is dan wel weer aangenaam en je mag er toch wel vanuit gaan dat het nu klaar is met de Halloween-serie. Of men moet weer met een onverwachte twist komen zoals men destijds deed met Halloween 3: Season of the Witch. Zo kan je wel door blijven gaan en als liefhebber denk ik, waarom ook niet eigenlijk?