Dat Hellraiser een vervolg zou krijgen was al heel vroeg duidelijk. Terwijl de eerste film in productie was en er Amerikaans geld via productiemaatschappij New World Pictures binnen kwam bleek dat de Amerikanen zoveel vertrouwen hadden in het succes van Hellraiser dat een vervolg al groen licht kreeg terwijl de eerste film nog in de bioscoop moest verschijnen. De Amerikanen kregen gelijk, Hellraiser was een succes. Het budget van één miljoen dollar werd dubbel en dwars terug verdiend. In totaal bracht de film 14 miljoen op in de bioscoop en eenmaal in de videotheek kwam er nog veel meer bij. Hellraiser 2 bleek een investering meer dan waard en een klein jaar later kwam de productie op gang. De film kreeg als titel Hellbound: Hellraiser II, wat een verwijzing is naar het originele boek van Barker, The Hellbound Heart. Ditmaal zou Tony Randel, uitvoerend producent van de eerste film, de regie op zich nemen en schrijft Clive Barker wederom weer het verhaal. Hellbound is in alle opzichten een veel groter verhaal waar de ambitie ver reikt. Hellbound is een horrorfilm geworden die nog goorder en grootser is dan zijn voorganger, maar is de film er ook in geslaagd een betere film te worden?

Plot: Kirsty is na alle gebeurtenissen behoorlijk van slag geraakt en is opgenomen in een psychiatrische kliniek. Daar is zij onder behandeling van Dokter Channard en zijn assistent Kyle. Niemand gelooft Kirsty’s verhaal, maar Dokter Channard heeft er wel degelijk interesse in. Ondanks Kirsty’s smeekbede om het matras, waar haar stiefmoeder Julia op is overleden, te laten vernietigen laat Channard het matras verschepen naar zijn woning. Hij weet namelijk wat voor een kracht het matras en de puzzeldoos hebben en besluit tot een bizar experiment. Hij laat een van zijn patiënten zichzelf bewerken met een mes op het matras, wat ervoor zorgt dat Julia kan ontsnappen uit de helse wereld waar zij in was getrokken. Julia is nog niet op volle sterkte en heeft meer lichamen nodig om te absorberen. Ze verleidt Dokter Channard om haar te helpen. Die is welwillend, want hij heeft een hele kliniek vol patiënten die niemand zal missen. De assistent van Dokter Channard, Kyle, is ooggetuigen van dit alles en samen met Kirsty besluiten ze het matras te vernietigen en Julia te stoppen voor het te laat is.

Er kan veel gezegd worden over Hellbound: Helraiser II, maar als het in een woord moet worden samengevat is het waarschijnlijk ‘Amerikaans’. Veel mensen vergeten dat in eerste Hellraiser een Britse productie is en zo gek is dat nog niet. Alleen de scene op het treinstation geeft duidelijk aan dat deze in Engeland is opgenomen tenslotte. Maar ook is de film klein van opzet, vrij kleurloos (op het bloed na) en somber. Hellbound: Helraiser II is dat allemaal niet.

Hellraiser was in 1988 ondertussen een naam om rekening mee te houden en velen keken ondertussen wel uit naar wat Clive Barker nog meer voor ons in petto zou hebben. Dat blijkt veel en veel meer. Dit keer krijgen wij een echte inkijk in de helse wereld waar de Cenobites de dienst uitmaken. Die blijkt deels een Nederlands tintje te hebben, want het doolhof is overduidelijk ‘geleend’ van een van de beeltenissen die onze M.C Escher heeft geschapen. De Cenobites krijgen in Hellbound ook meer ruimte dan het eerste deel. Pinhead krijgt zelf een heus achtergrondverhaal. Kirsty is ook veel meer de hoofdrolspeler dan dat zij in de eerste film was. Zij is nu overduidelijk de ‘scream queen’ waar wij als kijkers voor moeten joelen, al laat de film ook duidelijk merken dat het niet voor ieder personage is weggelegd om het eind van de film te halen.

Toch is Hellbound: Hellraiser II niet helemaal zonder kritiek. De regels die de eerste film hanteert lijken hier toch voor op verschillende manieren te kunnen worden uitgelegd. Let op: dit is iets wat de volgende delen nog veel vaker zullen gaan doen. Ook zijn enkele actiescenes gewoon niet indrukwekkend genoeg en weet Kirsty, met behulp van de catatonische Tiffany, wel op een heel makkelijke manier het kwaad te verslaan.

Deels komt dit door bemoeienis van de studio. Er werd al vroeg gesproken over meerdere vervolgfilms. De focus zou daarbij echter niet worden gelegd op Doug Bradley’s Pinhead als het grote kwaad, maar Clare Higgins’ Julia. Toen Higgins aangaf dat zij twee films wel welletjes vond, en ondertussen ook duidelijk was geworden dat het publiek vooral interesse had in Pinhead, wordt Pinhead toch weer tot leven gewekt. Daarom zie je niet alleen Julia terugkeren op de pilaar aan het eind, maar ook Pinhead. Dit werd tijdens het filmen nog even snel veranderd en het geeft eigenlijk wel goed weer hoe makkelijk dan ook met het verhaal werd omgesprongen.

Hellbound: Hellraiser II mag misschien door de jaren heen aan kracht hebben verloren, maar ondanks dat geeft het wel heel veel lol voor de horrorliefhebbers met een sterke maag. Wie zich niet zo druk maakt om een rammelend verhaal, maar meer smerigheid wilt zien dan in de eerste film en geweldige oneliners wilt horen, wordt hier helemaal warm van.

“Your suffering will be legendary, even in hell!”