7 oktober verschijnt de nieuwe Hellraiser film op Hulu (en op Disney Plus). De eerste geluiden zijn hartstikke positief en ook wij bij It’s Only a Movie moeten bekennen dat de eerste trailer ons niet onberoerd liet. Zou het dan eindelijk? Een nieuwe Hellraiser die eindelijk in de voetsporen weet te treden van de eerste paar films uit de franchise? Deze release is in ieder geval een mooi excuus om de hele Hellraiser franchise weer eens onder de loep te nemen. Ja, zelfs de laatste paar delen uit de serie. Uiteraard beginnen we met het meesterwerk uit 1987 dat ons voor het eerst kennis liet maken met de Cenobites onder leiding van Pinhead.

Plot: In Hellraiser koopt Frank Cotton een bizarre puzzelbox. Degene die de puzzel oplost krijgt onbegrensd genot… maar ook onbegrensd leed. Van Frank werd niets meer vernomen. Jaren later gaan Franks broer Larry en diens vrouw Julia in het oude familiehuis wonen. Niet veel later weet Frank uit de hel te ontsnappen en komt terug tot leven in het oude huis, maar heeft mensenbloed nodig om weer volledig mens te kunnen worden. Dan weet hij Julia te overtuigen om hem te helpen.

Het boek van Clive Barker heb ik zelf nooit gelezen, maar vergelijkingsmateriaal is eigenlijk helemaal niet nodig. Hellraiser kan namelijk met gemak op eigen benen staan. Het helpt natuurlijk dat schrijver Clive Barker zelf plaats is gaan nemen op de regiestoel, maar we hebben het al eerder fout zien gaan wanneer een schrijver te nauw betrokken raakt bij de verfilming van een van zijn boeken. Barker overtreft elke verwachting met Hellraiser. De film weet een ijzersterk verhaal neer te zetten en is niet vies van intense horror. En vooral dat laatste is wat na al die jaren nog fier overeind weet te staan.

Je merkt op verschillende manieren dat je met Hellraiser met iets bijzonders te maken hebt. Wanneer je aan iemand die de film nooit heeft gezien probeert uit te leggen dat de antagonist een demon met spijkers in zijn hoofd is zal diegene het waarschijnlijk totaal niet serieus nemen. Maar de verschillende lagen in het verhaal geven Pinhead zijn serieuze karakter. Hier komt de hand van Barker om de hoek kijken. Hij neemt zijn boek vanzelfsprekend uiterst serieus. De Hel is een intens pijnlijke plek en de Cenobites zijn er om jou dat te laten ervaren. Dat de Cenobites gekleed gaan als SM-meesters zou bij menig andere film op de lachspieren werken. Hier werkt het grandioos. Elke scene met een of meerdere Cenobites is een schot in de roos. Zij hebben een ‘screen presence’ van jewelste. En een paar one-liners die instant classics zijn.

Maar wat van Hellraiser een echt bijzondere film maakt is de perfecte symbiose van romantiek en horror, een uiterst lastige combi. Geen enkel aspect gaat ten koste van het ander. Het macabere verlangen van het personage van Clare Higgins, de onschuld van Kirsty en de geschiedenis van Pinhead, het smelt perfect samen. Het enige wat de tand des tijds niet helemaal heeft doorstaan zijn de effecten. Het monster design is om je vingers bij af te likken, maar bijvoorbeeld in de scene met het alien-achtige wezen in de donkere gang zie je dat het wordt aangedreven door een fiets-achtig mechanisme. Het zijn kleine dingetjes die wat slordig overkomen, maar dat Hellraiser een horror classic is, dat staat buiten kijf.