Het is ondertussen een ‘running gag’ bij de redactie dat ik een recensie zou afleveren van een bepaalde film. Ik denk dat ik ondertussen al 4 jaar beloof dat ik deze recensie zou gaan maken, maar dat deed ik steeds niet. Misschien weten jullie wel hoe dat gaat rond Kerst en Oud & Nieuw. Je hebt allemaal plannen en ideeën, maar van de helft daarvan komt niets omdat je blijft plakken bij feestjes, andere mensen komen nog het idee om een borrel hier en daar te doen, maar ook word je ouder en heb je steeds meer tijd nodig om die vervelende kater te verwerken. Dat gebeurde afgelopen jaren dus steeds. Ik zou willen zeggen dat het mij overkomt, maar ik ben soms gewoon ook een sukkel die geen ‘nee’ kan zeggen en dus gaat voor die borrel.

Maar dit jaar is het anders. Nou ja, niet helemaal, want ik ben nog herstellende van een kater, maar die recensie zit vandaag gewoon in de planning! Het gaat om een film van Nederlandse en Belgische makelij. Een horrorfilm nog wel, die lijkt op een Kersthorrorfilm, maar zich afspeelt op Oudjaarsdag. De twee hoofdrolspelers waren voor dat jaar, 1991, perfect op papier en qua populariteit op hun hoogtepunt, maar de film faalde echter gigantisch in de bioscoop en heeft op IMDb een beschamende 2.7 van de 10 te vergeven punten. Sla het internet maar eens er op na en je vind alleen maar recensies die de film met de grond gelijk maken. Vooral Nederlandse recensenten. Alsof het het schoolvoorbeeld is van het weggooien van geld. Die film? Intensive Care natuurlijk!

Plot: De Amerikaanse chirurg Bruckner opereert in een van Nederlands meest gerenommeerde ziekenhuizen. De man is beroemd om zijn prestaties, maar ook berucht om zijn roekeloosheid. Wanneer hij daar op wordt aangesproken verlaat hij woedend het ziekenhuis en raakt onderweg betrokken bij een ernstig auto-ongeluk. Hij overleeft het ongeluk maar ternauwernood, maar raakt wel ernstig verbrand en in een coma. Zeven jaren gaan voorbij, en Bruckner ligt nog altijd hevig verminkt en in een coma op een gesloten afdeling van het ziekenhuis. In hetzelfde ziekenhuis werkt ook Peter als verpleger in opleiding. Hij neemt zijn werk niet heel serieus en vindt het maar wat grappig om als geintje de comapatiënten een masker op te zetten. Daar merken ze toch niets van… De rumoer in de kamer wekt echter Bruckner, die na zeven jaar in een coma te hebben gezeten nog steeds woedend is. Alleen nu op iedereen!

Ik zal er geen doekjes om winden, Intensive Care is niet het beste wat de lage landen op filmgebied hebben gepresteerd. De film wilt heel graag een slasher zijn a la Halloween, zoals de makers zelf benoemen. Het niveau van Carpenter wordt echter nergens gehaald. Maar als we de film vergelijken met andere slashers uit de jaren 80, dan past deze daar prima tussen. Helaas voor Intensive Care kwam de film niet uit in de jaren 80, maar in 1991. Het genre lag zo goed als op z’n gat en dan met name slashers. En dan is het ook nog eens een Nederlandse productie en wij Nederlanders hebben nogal een kritische kijk op onze eigen films die meer willen zijn dan zij zijn. Nu heb ik ook die kritische blik, maar heb ik ook erg veel slashers gezien en durf ik in zekere zin ook naar de mooie elementen van de film te kijken.

Het plot van Intensive Care is super simpel. Chirurg wordt wakker na een ongeluk en begint een killing spree. Meer dan dat is het niet. Dat gegeven is simpel uit te werken, maar Van Rouveroy maakt opvallende keuzes die wellicht ook te maken hebben met de situatie waarin de Nederlandse film toen verkeerde. In ieder geval de Nederlandse horrorfilm.

Hoewel Dick Maas grote successen behaalde met De Lift (1983) en Amsterdamned (1988), waren investeerders nogal huiverig om verder te investeren in een Nederlandse horrorfilm. Het succes wat Dick Maas behaalde lijkt te worden gezien als een eenmalig succes dat alleen hijzelf misschien nog kon evenaren. Daarnaast was het woord ‘genrefilm’ een nogal vies woord binnen de Nederlandse filmgemeenschap. Op de hort gaan met een script voor een horrorfilm was vragen om enorme hobbels op de weg. Van Rouveroy leek zich dat wel te beseffen. De Nederlandse markt veroveren met een Nederlandse horrorfilm zou ontzettend moeilijk zijn, maar de buitenlandse… Dat zou een ander en vooral ook makkelijker verhaal worden. Maar hoe investeerders in Nederland en België te lokken? Heel simpel! Kies voor 2 bekende gezichten die op dat moment populair zijn! En wat een gezichten wist Van Rouveroy aan te trekken! In Nederland genoot Nada van Nie een behoorlijk populariteit na het succes van Honneponnetje(1988). Nada van Nie was een van de knapste vrouwen in Nederland op dat moment, haar in huis halen is een geniale zet geweest. Nog genialer is het binnenhalen van Koen Wauters. Wauters was op dat moment de zanger van de populairste band uit België, Clouseau. Clouseau was niet weg te slaan van de radio. Iets wat ik mij nog goed kan herinneren. Liedjes als Domino, Wil Niet Dat Je Weg Gaat en Daar Gaat Ze kan ik helemaal dromen. Niet omdat ik ze zo leuk vind, maar omdat de radio en tv mij die nummers er bij mij in heeft gedrild. Maar goed, genoeg trauma, verder met de film. Koen Wauters had al zijn eerste stappen gezet in de filmwereld met My Blue Heaven (1990), en hoewel we het niet moeten hebben over zijn acteerprestaties, hij was op dat moment het idool van ontzettend veel meisjes. De combinatie van Wauters en Van Nie leek een op papier een daverend succes in te luiden.

Maar, Intensive Care wilde meer zijn een Nederlandse productie, het moest ook aantrekkingskracht hebben internationaal. En zie hier de komst van George Kennedy. Kennedy heeft een behoorlijk staat van dienst op papier, maar deed op dat moment al zo’n 10 jaar vele rollen ook gewoon voor maar één ding: geld. En geld was er! Voor 2 dagen… Kennedy zou ten slotte worden ingeruild voor iemand anders na het ongeluk. Na het ongeluk is zijn personage tenslotte zo ernstig verminkt dat dat niemand het zou opvallen dat zijn rol door iemand anders wordt vertolkt.

Op papier heb je dus al een een aantal elementen verzameld die een succes zouden moeten garanderen, maar Van Rouveroy en de schrijvers Hans Heijnen en Ruud Den Dryver hebben misschien ook wel erg makkelijk gedacht over de acceptatiegrens van het publiek in Nederland en België. Want laten we het eens over de gebeurtenissen in de film hebben.

Bruckner ontsnapt uit het ziekenhuis en na een wandeltocht door het bos komt hij aan bij de huizen van de verpleger in opleiding Koen en zijn buurmeisje Amy! Heel toevallig. Koen, Koen Wauters, en Amy, Nada van Nie, zijn er niet helemaal uit of ze elkaar nu willen of niet. Tenminste, de aantrekkingskracht is daar, maar ze maken continue ruzie. Amy date dan ook Ted, Dick van den Toorn, om Koen jaloers te maken. Dat zint Koen natuurlijk niet en hij probeert haar dan ook weer voor zich te winnen. Hoe Koen dat doet is iets wat tegenwoordig niet meer in een Nederlandse film kan. Hij is nogal.. Nou ja, hoe zeg ik dit het best.. Flink ‘aanranderig’, en dat is niet eens een echt woord.

Opvallend is wel dat de huizen van Amy en Koen bijzonder groot zijn. groot zoals wij gewend zijn uit Amerikaanse film. Dat de film gericht is op de internationale markt is ook terug te zien in de keukens waar geen enkel Nederlands merk te vinden is, maar wel vele blikken Campbell’s Soup. Klein detail, maar wel leuk om te zien.

Maar een slasher is natuurlijk niet zonder hakken en zagen en dat is iets waar Intensive care helemaal aan voldoet. Ook al is het rete-voorspelbaar, en soms ook erg onlogisch. Bruckner haalt nogal uit bij beide huizen. Met een scalpel bewerkt hij menig persoon en weet er zelfs deuren mee te bewerken. Op een gegeven moment weet hij Koen zo ernstig te verwonden dat wij denken dat hij hem heeft vermoord. Met open ogen zien wij Koen liggen en als wij de continuïteit moeten geloven, ligt hij daar zo voor zeker 5 minuten. Maar wonderbaarlijk genoeg is Koen niet dood! Hoe dat kan, geen idee, maar laten wij dat maar accepteren. Wanneer Amy uiteindelijk Koen weer ziet spreekt zij de meest belachelijke zin uit: “Zal ik een pleistertje voor je halen?” Let wel, Koen zit onder zijn eigen bloed. Amy moet maar nooit verpleger worden denk ik. Natuurlijk verslaan Amy, Koen en Amy’s broertje Bobby, het grote kwaad. Ik zal niet vertellen hoe, maar wellicht was het vuurwerk wel echt een stuk krachtiger begin jaren 90 dan tegenwoordig…

Zoals je wel merkt vind ik Intensive Care niet een hele goede film, maar toch kijk ik er graag naar. Vanwege die houterige dialogen en acteerprestaties. Vanwege dat plot dat zulke onlogische stappen maakt. En toch, ondanks alles, vind ik Intensive Care een fijne kijkervaring. Wie slashers, en dan met name uit de jaren 80, gewend is is wel erger gewend. Natuurlijk slaat de film op veel vlakken nergens op, maar so what? We hebben een film met een van de grootste explosies ooit in een Nederlandse film, we hebben Nada van Nie die deels uit de kleren gaat, we hebben een moordenaar die bloed niet schuwt. Heb je als liefhebber van jaren 80 slashers meer nodig? Nee, als wij heel eerlijk zijn, nee. Het zou de film hebben geholpen als die niet begin jaren 90, maar midden jaren 80 zou zijn uitgekomen. Tevens had de film niet zulke zware kritieken gekregen als het hier een Amerikaanse productie betrof in plaats van een Nederlandse. Niet dat ik dit allemaal als excuus voor een zwak verhaal, met nogal onlogische stappen wil goedpraten, dat alles blijft staan als een huis, maar zet deze film eens op tijdens een filmavond met vrienden en genoeg alcoholische versnaperingen en ik beloof dat het een avond gaat worden waar ontzettend veel gelachen gaat worden.

Intensive care verdient kritiek, maar ook een rehabilitatie. Zo erg is het allemaal niet. Zeker niet als je wel eens een horrorfilm of 10 heb gezien. Daarom heb ik ook stilletjes de hoop dat een boutique label de film eens oppikt om hier een mooie Blu-ray van te maken. Intensive Care verdient dat.