Het eerste hoofdstuk van de nieuwe verfilming van Stephen King’s boek It was twee jaar terug een megasucces. Men liep weg met de nieuwe Pennywise en veel kijkers vonden de film het engste wat ze in tijden hebben gezien. Nu viel dat gevoel bij ondergetekende wel mee. De film was goed gemaakt maar deed de tv-serie uit 1990 niet vergeten. Een gewaagde uitspraak, maar de serie is bij mij altijd bijgebleven, zelfs na de vele herzieningen die volgden. Tim Curry heeft hier natuurlijk veel mee te maken want zijn Pennywise is niet voor niets een horror-icoon. Bill Skarsgård’s Pennywise is dat absoluut ook voor een nieuwe generatie. Nu is het langverwachte tweede hoofdstuk uit. Men is vooral benieuwd of bepaalde elementen uit het boek, die de tv-serie niet had, nu wel het eindproduct hebben gehaald en of de spin uit het einde van de tv-serie nu eindelijk een gepast alternatief krijgt.

Plot: 27 jaar na de aanvaringen met Pennywise is de ‘Losers’ Club’ volwassen en leiden ze allemaal hun eigen leven. Als ze dan uiteindelijk een telefoontje ontvangen van Mike Hanlon, die Derry nooit heeft verlaten, en ze vertelt dat het moorden opnieuw begonnen is, keren de leden van de club terug naar Derry om het voor een laatste keer op te nemen tegen Pennywise, de moordlustige clown.

Hoezeer ik ook een fan ben van de tv-serie uit 1990, erken ik wel dat een remake absoluut nodig was. Qua budget is een tv-serie natuurlijk beperkt en ook de technieken van toen maakten heel veel elementen uit het boek onmogelijk. Dat brengt meteen ook een probleem voor Muschietti. Op basis van beschikbare middelen mag hij eigenlijk niet falen. Om de spin als voorbeeld te nemen: dat is de serie van Tommy Lee Wallace vergeven, want de middelen waren niet voorhanden. Muschietti heeft een totaal geschat budget van tussen de $60 en $70 miljoen (tegenwoordig niet eens zoveel geld), waar de serie het moest doen met $12 miljoen.

Film is natuurlijk meer dan enkel het budget en zijn effecten, maar de focus zal hier wel op komen te liggen gezien de teleurstelling bij velen die de serie hebben gezien. Waar Chapter One in excelleerde was de tijd die genomen werd om zijn personages aan ons te introduceren. Dat is tegenwoordig een unicum binnen het horrorgenre en het lukt Muschietti dan ook om memorabele personages te vormen. Met een schermvullende antagonist als Pennywise zit je wat dat betreft wel goed. Dit is in Chapter Two wel anders. Zowel de volwassenen als Pennywise hebben hier een mindere impact. Dit is vooral te wijten aan bepaalde zaken die een groter podium krijgen dan ze verdienen. Zo is de humor echt veel te vaak aanwezig, alsof de volwassenen immuun zijn geworden voor enge situaties, en is daardoor automatisch de horror beperkter. Het is tekenend dat één bepaalde scène, die overigens speciaal voor de film is geschreven, met een klein meisje onder de tribunes van een stadion, misschien wel de engste van de film is. Er komt gewoonweg te weinig dreiging af van Pennywise en de fout hierin ligt bij de schrijvers die de volwassenen enkel onderling doen ontwikkelen en niet hun vete met Pennywise.

Natuurlijk hebben we te maken met goed geschreven personages, maar het had veel beter gekund gezien de speelduur van de film. Het zegt alles dat ik niet eens meer weet hoe de volwassen versie van Stan eruit ziet, ook al is zijn speelduur beperkt. Die van de tv-serie is bijvoorbeeld altijd wel bijgebleven. Skarsgård valt helemaal niets te verwijten. Hij vervult zijn rol weer met verve. Hij lijkt meer naar achter geschoven door de schrijvers maar de scènes waarin hij wel mag opdraven weet hij moeiteloos overeind te houden. Bizar is overigens de rol van Henry Bowers. Hij had net zo goed weggelaten kunnen worden want van een toegevoegde waarde kan je niet spreken. Het zoveelste bewijs dat It: Chapter Two vooral te lijden heeft onder het script.

It: Chapter Two weet de hoge verwachtingen helaas niet helemaal in te lossen. Aan de acteurs ligt het niet, wel aan het gebrekkige script dat geen balans weet te vinden. Wat de spin aan het einde betreft: dat is hier gelukkig wel beter gedaan, trouwer aan het boek, zoals wel meer aspecten, zoals The Ritual of Chüd, maar het weet de film als geheel niet te redden. Chapter One is beter vanwege de voelbare spanning tussen de kinderen en Pennywise. Dat is hier significant afgenomen. Gelukkig kent Pennywise wel weer een aantal memorabele scènes, met de scène met het oude vrouwtje voorop, en is de film verder prettig geschoten waardoor je als filmliefhebber heus nog wel aan je trekken komt.

It: Chapter Two is vanaf 15 januari te koop op DVD, On Demand, Blu-ray en 4K UHD.