Ik kan er niets aan doen, maar bij horror denk ik toch meestal aan de (standaard) films, waarvan al vele vervolgen op zijn gemaakt. Het is daarom fijn om af en toe dan verrast te worden met een film die het net even iets anders aanpakt. Iedereen heeft wel iets waar hij of zij bang voor is. Horror is universeel, maar verschilt zeker per cultuur en dat is goed te zien in It Lives Inside. Het is de debuutfilm van regisseur Bishal Dutta, die ons kennis laat maken met de Indiase cultuur in Amerika, maar ook met iets veel engers.

Plot: Samidha (Megan Suri) is met haar ouders geëmigreerd naar Amerika. Thuis wordt vooral van haar moeder Poorna (Neeru Bajwa) verwacht dat Samidha de Indiase cultuur te respecteert en naleeft. Haar vader Inesh (Vik Sahay) is hier een stuk makkelijker in. Op school noemt Samidah zichzelf Sam en wil er heel graag bij horen. Ze doet haar best om haar Indiase familie en cultuur te verbergen. Dat wordt bemoeilijkt door haar oude vriendin Tamira (Mohana Krishnan), die zich de laatste tijd vreemd gedraagt. Ze loopt met een smerige glazen pot door school. Sam wil eigenlijk niets meer met haar te maken hebben. Totdat Tamira haar om hulp vraagt. Ze vertelt dat de pot een gevaarlijke entiteit bevat. Sam gelooft haar niet en slaat de pot uit haar handen, die stuk valt op grond. Kort daarna verdwijnt Tamina spoorloos. Sam voelt zich schuldig en wil weten wat er is gebeurt, maar wordt dan geconfronteerd met een reeks gruwelijke gebeurtenissen.

In It Lives Inside krijgen de hoofdpersonen het aan de stok met een demon uit de hindoeïstische en boeddhistische mythologie. Toch is dit niet het belangrijkste gegeven uit de film. Regisseur Bishal Dutta heeft het verhaal voor zijn film voor een deel gebaseerd op zijn eigen opvoeding. Hij neemt de tijd om de personages uit te werken en het is duidelijk dat Sam worstelt tussen de Amerikaanse en Indiase cultuur. Ze is op zoek naar haar eigen identiteit en dat botst vooral thuis met haar moeder, die zich erg vasthoudt aan de Indiase cultuur. Dit zijn gevoelens en situaties waarmee jongeren met een migratie-achtergrond te maken hebben. Het is knap hoe Dutta de identiteitsontwikkeling van Sam weet te combineren met horror elementen. Dit maakt de film realistischer dan een stel bimbo’s die gillend wegrennen terwijl ze achtervolgd worden door een gemaskerde kerel met een mes of een bijl.

De laatste jaren neemt de populariteit van horrorfilms met entiteiten weer toe. Het lijkt er op dat we er geen genoeg van kunnen krijgen en het maakt niets uit of het gaat om urban, folk of mythologische wezens. Het thema is zeker niet nieuw. In de jaren 90 moesten we het doen met Candyman (1992), die in 2021 een gelijknamige remake kreeg. Ook hadden we The Blair Witch Project (1999), waarvan ook in 2016 ook weer een reboot van uit kwam. Meer recentelijk zijn bijvoorbeeld The Babadook (2014), The VVitch (2015), Slender Man (2018) en Midsommar (2019). Het is interessant om te zien hoe andere culturen omgaan met horror, zoals bijvoorbeeld in het Japanse Ju-On (2002) van regisseur Takashi Shimizu. Ik had dat ook met de film Under the Shadow (2016) van regisseur Babak Anvari. De manier waarop de spanning wordt opgebouwd in andere landen is toch anders dan in Amerika.

De Indiase cultuur is groot in Amerika. Voor It Lives Inside is er duidelijk voor gekozen om deze twee culturen te combineren. Je kijkt dus niet alleen naar een enge film, maar leert ook nog eens iets van een andere cultuur. Nog niet zo lang geleden zag ik ook Ms. Marvel op Disney+, de eerste Indiase superheldin, gespeeld door Iman Vellani. De serie is veel kleurrijker en luchtiger dan It Lives Inside, maar de hoofdpersonen worstelen wel met dezelfde problemen.

De film heeft een originele insteek en een uitstekende opbouw. Ik ben alleen een beetje teleurgesteld in het monster. Complimenten dat de makers gebruik maken van praktische effecten in plaats van CGI, maar het lijkt er op alsof Bishal Dutta niet weet hoe hij het monster smoel moet geven. De ene keer is het onzichtbaar (The Invisible Man), dan kruipt het monster spastisch rond (The Ring) en uiteindelijk manifesteert het zich als gedrocht (The Thing). Ik snap niet precies waarom hiervoor is gekozen. Dutaa had er misschien beter voor kunnen kiezen om het monster niet te laten zien, want zodra de suggestie is verdwenen neemt ook de spanning af.

It Lives Inside is zeer de moeite waard als je eens wat anders wil zien dan een killer in een Halloween of Ghostface masker. Regisseur Bishal Dutta weet niet alleen hoe hij de spanning goed kan opbouwen, maar ook hij zijn personages realistisch moet neerzetten. Hij heeft daarbij wel geluk met het uitstekende acteerwerk van de dames Megan Suri en Mohana Krishnan. Ik ben benieuwd naar het volgende werk van deze jonge regisseur. It Lives Inside draait vanaf 28 september in de Nederlandse bioscopen.