Misschien ben ik niet de juiste persoon om een recensie te schrijven over Man of Steel. Ik ben namelijk iemand die wegloopt met de ideeën die regisseur Zack Snyder had voor de DCU. Ik ben misschien een van de weinige die Batman v Superman: Dawn of Justice een echt goede film vind en liever had gezien dat hij Justice League af had mogen en kunnen maken in plaats van Joss Whedon. Zijn duistere benadering van de verschillende DC-personages, het verwerken van diverse Bijbelse verhalen en referenties naar bepaalde films vind ik geweldig. Naar mijn mening zijn deze films (op de uiteindelijke versie van Justice League na) dan ook een stuk intelligenter dan de gemiddelde superheldenfilm. Of er daarmee een “correcte” benadering van de personages plaatsvindt is een hele andere discussie. Het is een van de veel voorkomende twisten online en die ik ook heb met vrienden. Deze discussies vierden hoogtij na de komst van Batman v Superman, maar waren er ook al jaren eerder bij de eerste film van Zack Snyder toen er nog geen sprake was van een DCU. Die film was natuurlijk Man of Steel die morgenavond te zien is op Veronica.

Plot: Het verhaal van Man of Steel volgt in grote lijnen het originele verhaal zoals dit ooit is uitgebracht in Action Comics nummer 1. Kal-El wordt als baby door zijn vader Jor-El in veiligheid gebracht door deze in een capsule te laten ontsnappen van hun thuisplaneet Krypton. De situatie op Krypton is ernstig. De planeet staat op springen en er is te weinig tijd om iedereen te evacueren. Terwijl Krypton ten onder gaat, weet de capsule Kal-El veilig te laten arriveren op Aarde waar het kindje wordt gevonden door Jonathan en Martha Kent. Zij nemen het kindje op alsof het hun eigen kind is en noemen hem Clark. Clark groeit op als een gewone jongen in het dorpje Smallville, maar de aanwezigheid van onze zon heeft een vreemde invloed op Clark. Hij krijgt ermee buitengewone krachten. Jonathan en Martha besluiten dat het beste is dat hij dit voor andere verborgen houdt aangezien de eventuele gevolgen niet te overzien zijn.

Zack Snyder volgt in zekere zin het officiële ontstaansverhaal van Superman zoals wij ook al in de eerste verfilming van Richard Donner uit 1978 zagen. Snyder’s Man of Steel is, net als Nolan’s Dark Knight trilogie, meer gestoeld in de realiteit. Snyder laat Superman pessimistischere zijn dan wij gewend zijn. Hij vertrouwt zijn omgeving (en de overheid) niet, maar heeft vooral ook moeite met zichzelf. Dat is iets wat bij veel fans van Superman toch wel stookt. In hun ogen zou Superman juist optimistisch moeten zijn. Daar valt wel zeker wat voor te zeggen, maar gezien het succes van Nolan’s The Dark Knight was een rauwere en meer realistische Superman eigenlijk zo gek nog niet. Vergeet ook niet de backlash die volgde na Bryan Singer’s Superman Returns, een film die op veel fronten een kopie was van Richard Donner’s Superman. Inclusief de komedie en slapstick die in de latere Superman films voorkwam en ervoor zorgde dat er bijna 20 jaar niemand zich aan deze franchise wilde branden. Snyder koos met Man of Steel er daarom ook voor om Lex Luther nog even buiten beschouwing te laten en de focus te leggen op General Zod.

Superman wordt hier vertolkt door de tot toen nog onbekende Henry Cavill. Cavill heeft de fysiek van een topsporter en de looks van een fotomodel die op de cover van Playgirl niet zou misstaan. Helaas komt zijn Clark Kent een beetje houterig over en is in vergelijking met Christopher Reeve minder ‘likeable’. Tijdens de vechtscènes overtuigt hij wel veel beter dan dat Reeve ooit heeft gedaan en Zack Snyder zou Zack Snyder niet meer dan spectaculair zouden zijn.

Zoal gezegd neemt Superman  het in Man of Steel op tegen General Zod (Michael Shannon). Zod wilt zich wreken op Jor-El door Kal-El te doden. Zod en zijn handlangers, ervaren dezelfde krachten als Kal-El en dat heeft zeer explosieve gevolgen…

Snyder combineert met de komst van Zod misschien wel de beste elementen uit de eerste twee films van Richard Donner. We zien Kal-El/Clark worstelen met zijn krachten. Ook zien we hem vertrekken naar Metroplis waar hij gaat werken voor de Daily Planet en Lois Lane(Amy Adams) ontmoet. Daarnaast moet hij het ook nog opnemen tegen Zod! Het lijkt allemaal in eerste instantie een beetje veel, maar de speelduur is dan ook twee en een half uur en voelt eigenlijk nergens gehaast.

Zach Snyder’s Man of Steel biedt meer diepgang dan welke eerdere Superman verfilming ook. Man of Steel is ook bombastischer dan welke Superman verfilming ook. Het lijkt misschien een niet te evenredige combinatie. Misschien is dat ook wel de reden dat de film 7 jaar na dato nog steeds tot discussies leidt. Onlangs werd bekend dat er geen Man of Steel 2 zal worden gemaakt. Dit betekende eigenlijk ook gelijk dat zowel Snyder als Cavill exit waren. Hoewel ik dat een begrijpelijke beslissing vind, vind ik het persoonlijk erg jammer. Ik heb altijd genoten van Man of Steel en ik verwacht dat ik dat de komende jaren nog steeds zal doen.