Kunstmatige intelligentie wordt steeds genuanceerder. Chat-GPT is ondertussen bij iedereen al bekend, de software heeft zelfs al een verbeterde versie, en studenten lijken niet zonder te kunnen. Maar elk voordeel heeft zijn nadeel. De film Margaux, onder regie van Steven C. Miller, laat dit in grote mate zien. De eerste vier minuten van de film: er ligt iemand in een massagestoel onder controle van kunstmatige intelligentie. “Zet hem maar iets strakker!”, zegt hij. Twee minuten later, hij is dood geperst.

Plot: Een groep vrienden besluit het weekend in een smarthome te spenderen. Dat is een huis dat wordt bestuurd door kunstmatige intelligentie. Zij maken hier kennis met Margaux, een ietwat té slimme assistente. Maar goed, niks om zorgen over te maken, toch? Niet helemaal, Margaux blijkt namelijk een AI-seriemoordenaar te zijn. Dit resulteert in een strijd tussen het groepje studenten en Margaux.

Kijkende naar Margaux zal men zich afvragen of de film zichzelf eigenlijk wel serieus neemt. Het is namelijk niet helemaal duidelijk wat de film probeert te doen: ons te amuseren of aan het nadenken te zetten? Margaux zit vol met absurde situaties. Als eerst de dood-persing in de eerste vier minuten van de film. Maar geen enkel moment overstijgt het volgende. Margaux is bezig met het ontwikkelen van de replica’s van bestaande mensen. Tegen het einde van de film zweept een van die replica’s een stukje nephaar bij een karakter genaamd Lexi eraf. Als dat niet absurd genoeg is, struikelt Lexi daar dan vervolgens overheen. Ze struikelt zó hard dat ze in op slag dood is.

Daarnaast zijn er algemene dingen, zoals het acteerwerk, productie of de cinematografie die simpelweg niet deugen. De essentie van het-acteur-zijn is jouw karakter tot leven brengen, letterlijk en figuurlijk. Soms kunnen karakters/acteurs ons zo meenemen dat wij na afloop van de film ook iets van hun meenemen. Kijk maar eens naar Travis Bickle, Tony Montana of Indiana Jones. Deze mensen leven in ons voort. Bij Margaux is dat absoluut niet het geval.

Er zit geen sprankeltje leven in het acteerwerk. De acteurs proberen het wel, dus aan inzit ligt het niet. Waar het wel aan ligt is dat zij de karakters niet volledig tot hun door hebben laten dringen. Zij zijn deze karakters niet, zij spelen ze. In tegenstelling tot Marlon Brando die de peetvader daadwerkelijk was in ‘The Godfather’ (1972), hij geloofde daarin. James Dean ook, hij was een tiener met kwellende levenskwesties in ‘Rebel Without a Cause’. Zo hoort dat ook, het geloven in dat je een karakter bent.

Margaux is een amateurfilm, blijkt uit de CGI-beelden wat later in de film. Daar is op zich niks mis mee. Rome is ook niet in één dag gebouwd. Mensen moeten ergens beginnen. Maar wat enorm kwelt is dat deze film, en dit geldt voor de meeste amateurfilms, iets groters probeert te zijn dan het daadwerkelijk is. De regisseur wil iets bereiken wat ver boven zijn budget ligt. Ik zou zeggen: als je een klein budget hebt, kies dan voor iets wat wél te realiseren valt. Kijk maar bijvoorbeeld naar de film Clerks, een film met een budget van 27,525 dollar. Deze film speelt zich grotendeels in een videowinkel af, een winkel waar regisseur Keven Smith toentertijd werkte.

Margaux is dus absoluut niet het kijken waard. De film is niet spannend, vermakelijk en/of tot nadenken stemmend. Het acteerwerk is levenloos en voor een goed inhoudelijke film zit je hier ook niet bepaald op het goede adres. Dus ik zeg: niet kijken, kijken, kijken!