Mensen, mensen, mensen, laten we het hebben over de film ‘Prey for The Devil’. Het type film dat je in het vliegtuig gedwongen kijkt omdat er niets anders is. De film is geregisseerd door Daniel Stamm (bekend van ‘The Last Exorcism’) en komt uit 2022. Met in de hoofdrollen Jacqueline Byers, Christian Navarro, Posy Taylor en Colin Salmon. Mijn naam is Tim van Schie en vandaag vertel ik je graag dat ‘Prey For the Devil’ super […] is!

Plot: In ‘Prey For the Devil’ staat Zuster Ann (Jacqueline Byers) centraal. Ze zit op een school die zich bezighoudt met exorcisme – En ik weet wat je denkt: je denkt: “Bestaan zulke scholen?”, dat dacht ik ook. Maar goed, Ann zou graag net zoals de priesters het exorcisme willen uitvoeren. Maar als non zijnde is dit hartstikke ongebruikelijk, of beter gezegd, niet gebruikelijk. De bazen van deze school hebben liever dat Ann zich met vrouwendingen bezighoudt, je weet wel, een beetje bidden, een beetje tuinieren. Serieus, tuinieren? Maar Ann weet gelukkig beter dan dit en met een hoop wilskracht bereikt ze toch wat ze wil bereiken. Dat is demonen bestrijden!

De film begint met een paar ‘Kill Bill’-achtige flashbacks van Ann die als kind door haar moeder geterroriseerd wordt. Deze 20 minuten wekken nieuwsgierigheid op en zijn over het algemeen vermakelijk. Maar buckle up, vanaf hier wordt het bergafwaarts!

Luister goed: In ‘Prey For the Devil’ zit dus een bezeten moeder, een bezeten bejaarde man en een bezeten meisje. “Dude, klinkt geweldig!” hoor ik je al denken. Maar nee, de film heeft mij, zachtjes uitgedrukt, teleurgesteld. ‘Prey For the Devil’ neemt zichzelf namelijk veel te serieus. Zelfs zo serieus dat de film begint met de tekst: “It was the thing inside of her… (waterige ogen)… SHE WAS POSSESSED!” Het beeld wordt zwart. Ja, dat is dus de toon die wordt gezet. 

Daarnaast is ‘Prey For the Devil’ hartstikke voorspelbaar. Als voorbeeld neem ik William Friedkin’s ‘The Exorcist’ (1973) – uitgeroepen als de engste film ooit. In ‘The Exorcist’ heb je als kijker het gevoel van intense spanning; er heerst een onzekere en onverklaarbare sfeer. Maar in ‘Prey For the Devil’ wordt alles te duidelijk gemaakt, waardoor er niets engs of spannends meer aan is.

Een exorcismefilm is natuurlijk niet compleet zonder een bezeten meisje. In dit geval is dat Natalie (gespeeld door Posy Taylor). Zuster Ann en Natalie kunnen in het begin goed met elkaar overweg. Totdat Natalie ineens bezeten raakt en zelfs de meest ervaren exorcist, Father Quinn, hier geen raad mee weet. Ann weet hier wel raad mee, omdat Natalie en zij een diepere connectie hebben. “Laat de demon-uitdrijvende scènes maar beginnen!”, dacht ik. Maar wederom nee hoor, de makers van ‘Prey For the Devil’ weten LETTERLIJK iedere scène met Natalie zo statisch, voorspelbaar, ongemakkelijk en cheesy mogelijk te maken! Voor dit verdienen ze de prijs van de ultieme teleurstelling. Heel veel karakters hebben geen diepte – zonder overdrijving. Zuster Ann heeft blijkbaar niets anders dan haar trauma’s meegemaakt. Ann’s klasgenootje, Father Dante, heeft zelfs zo weinig diepte dat – SPOILER ALERT – wanneer zijn zus zelfmoord pleegt, hij maar een halve dag nodig heeft om dit te verwerken.

Al met al kan ik ‘Prey for The Devil’ niet aanbevelen als een geslaagde horrorervaring. Het ontbreekt aan originaliteit, spanning en diepgang. Vooral de scènes met Natalie zijn clichématig en kunnen beter worden uitgevoerd. Als je op zoek bent naar een echt angstaanjagende exorcismefilm, kun je beter teruggrijpen naar klassiekers zoals ‘The Exorcist’.