Wes Craven’s Scream uit 1996 was niet alleen een belangrijke film voor het slashergenre maar voor horror in het algemeen. Tot dat punt leek de slasher dood gewaand en het genre in het algemeen alleen nog populair in de videotheek. Scream bracht horror weer onder de loep van het grote publiek en veroorzaakte direct een hause aan nieuwe slasherfilms en een algemene interesse in het genre zelf.

Voor mijzelf was Scream een openbaring. Het gaf mij weer vertrouwen in de oude meester Wes Craven en in het genre zelf. Het jaar ervoor had ik Vampire in Brooklyn, met Eddie Murphy in de hoofdrol, bekeken in de City op het Leidseplein in Amsterdam. Nog goed weet ik hoe ik vloekend en tierend de bioscoop verliet. Ik had nog bij lange na niet alle films gezien van Craven, maar ik kende hem als een van de groten binnen het horrorgenre. De man die The Hills Have Eyes, The Last House on the Left en A Nightmare on Elm Street heeft geregisseerd en geschreven. Wat had ik hem hoog zitten en hoe teleurgesteld was ik met Vampire in Brooklyn. In mijn ogen was het het zoveelste misbaksel dat werd gemaakt door een van de groten. Alsof zij allen niet meer het juiste gevoel of de middelen hadden om een goede horrorfilm te maken. Toen een jaar later Scream in de bioscopen verscheen hield ik ook afstand. Ik vond de titel stom en had er weinig vertrouwen in dat Craven uit het dal dat Vampire in Brooklyn heette kon kruipen. Het was de aanstaande release van Scream 2 die mij bewoog om Scream toch te gaan kijken. De film draaide toen al ruim 6 maanden in de bioscoop maar toch bleef ik sceptisch. Eenmaal in de bioscoop, wederom de City op Leidseplein, gebeurde het. Het moment dat ik nog het best kan omschrijven als na jaren droog staan en de liefde al te hebben opgegeven, maar dan in de meute die ene verschijning zien waar je niet meer je ogen van kan afwenden. Ik werd verliefd op Scream en ben dat al 25 jaar.

Ondertussen zijn we 26 jaar, 3 vervolgfilms, een tv-serie en de dood van de maestro Wes Craven verder en wederom schreeuwt de horrorgemeenschap om een nieuwe Scream film. Dit keer krijgt het duo Matt Bettinelli-Olpin en Tyler Gillett, de mannen achter het erg leuke Ready or Not, de kans om de serie nieuw leven in te blazen. Maar de vraag is natuurlijk: valt er nog wat toe te voegen aan de Scream franchise nu de gemiddelde horrorliefhebber wel weet waar je op moet gaan letten en het woord ‘meta’ onderdeel is geworden van de vocabulaire van menig filmliefhebber?

Plot: Wanneer Tara wordt aangevallen door een persoon in het Ghostface kostuum voelt haar oudere zus Sam zich geroepen om weer terug te gaan naar de stad Woodsboro, de stad die zij enkele jaren ervoor was ontvlucht. De autoriteiten staan voor een raadsel. Hebben de moorden soms te maken met de gebeurtenissen van 25 jaar geleden of is iets heel anders aan de hand? Wanneer de moorden zich beginnen op te stapelen wordt de hulp ingeroepen van oud sheriff Dewey Riley, die ook merkt dat hij het niet alleen af kan. Er is hulp nodig van een aantal oud bekenden, en snel ook!

Ben je nog niet bekend met de Scream films dan is het niet aan te raden om gelijk met dit deel te beginnen. Hoewel het overduidelijk is dat hier wordt getracht een geheel nieuw publiek aan te spreken, het is tegelijk ook een staaltje fan service voor de oude fans. Want hoewel deze film net als Halloween gewoon ‘Scream’ wordt genoemd, is het niet een film die de voorgaande films negeert zoals bij Halloween 2018 wel het geval was. Het zal mij dan ook niet verbazen dat deze film uiteindelijk ook officieel Scream 5 gaat heten. Want niet alleen zijn er veel connecties met de eerste films, er zijn ook nogal wat knipogen te vinden in de film naar alle voorgaande delen. Dat is zeker leuk voor oude fans van de serie, maar nodigt ook de nieuwere fans uit de oude te gaan zien.

Bettinelli-Olpin en Gillett hebben zeker hun best gedaan om zoveel mogelijk in lijn te blijven met de films van Craven. Dat is vooral te zien aan de gekozen cast die duidelijk ook de volgende films gaan trekken. Daar zitten een paar bij die naar ik meen direct favorieten zullen zijn van velen zoals Jasmin Savoy Brown die zich hier ontpopt als de nieuwe Randy Meeks. Maar ook Jenna Ortega als Tara Carpenter (ja die achternaam is niet zomaar gekozen) die het zusje is van onze nieuwe final girl Sam, gespeeld door Melissa Barrera. Als ik een kritiekpuntje zou moeten geven op de cast is het helaas Barrera. Ze weet niet echt de kijker te pakken als de vrouw waar wij voor moeten joelen. Dat ligt onder andere aan het personage, maar ook aan de uitstraling. Ik denk dat Ortega misschien een betere keuze zou zijn geweest. Zoals wel bekend maakt ook een deel van de oude cast zijn opwachting zoals natuurlijk Neve Campbell als Sidney Prescott, Courtney Cox als Gale Weathers en David Arquette als Dewey Riley. Opvallend is dat zowel Campbell als Cox eigenlijk best laat hun opwachting maken in de film, en daarnaast ook maar weinig te doen krijgen. Arquette krijgt verreweg de meeste ruimte van dit trio en doet dat voortreffelijk.

De zogenaamde ‘look and feel’ van de oude films is er wel. De heerlijke openingsscène is daar bijvoorbeeld een overduidelijk voorbeeld van. Maar toch is het verschil in het verhaal in beeld brengen anders en dat kan geheel aan mij liggen omdat ik zo verknocht bent aan de voorgaande 4 films. De film komt vaak wat kill over. Zelfs in een moordscène die zich overdag in vol zonlicht afspeelt. Nogmaals, misschien ben ik gewoon iemand die is vast blijven steken in de jaren 90, maar het is iets dat mij wel opviel.

De schrijvers James Vanderbilt en Guy Busick lijken de dialogen tussen de personages goed onder handen te hebben. Bij de rest van de film kreeg ik dat gevoel niet. Er waren momenten dat de film even stil viel en het hele ‘meta’ gebeuren, dat in de voorgaande 4 films nog verfrissend was, hier zover wordt doorgezet dat het soms ook een beetje vermoeiend overkomt. Nu is dat ook bijzonder lastig in deze tijd dat fans elk te bedenken scenario al zo’n beetje hebben uitgeschreven op menig fora, maar het onderwerp dat zij in deze film willen aankaarten is soms wel een beetje erg opdringerig. Ik zal niet zeggen welk onderwerp dat is, maar het voelt wel een beetje als een opgeheven dominees vingertje en dat verwacht ik niet direct bij een Scream film.

De laatste berichten zijn dat Paramount en Spyglass het groene licht hebben gegeven voor een zesde deel en daar ben ik erg blij mee. Misschien dat Scream 5 met de tijd hoger bij mij op de ladder zal komen, maar toch ben ik wel erg nieuwsgierig geworden hoe deze nieuwe cast het gaat doen in de volgende film en of er nog nieuwe redenen te bedenken zijn voor een nieuwe slachting van Ghostface.