Bij het zien van de glimlach op de poster van Smile kwamen bij mij nare herinneringen terug van de film Truth or Dare uit 2018 van regisseur Jeff Wadlow. Wat heb ik mij geërgerd aan die film met cgi vergrote glimlachen. Het was zo saai… De glimlachen waren zo overdreven groot dat het eerder lachwekkend overkwam. Bij mij dan, maar toen ik de film in de bioscoop zag waren er tieners in de zaal die zich te pletter schrokken. Misschien heb ik gewoon erg veel horrorfilms gezien. Wie naar de poster kijkt van Smile lijkt alsof de makers op dezelfde doelgroep azen. Maar of dat wel zo is, dat kan je hieronder lezen.

Plot: Rose Cotter werk in een ziekenhuis op de afdeling spoedeisende psychiatrie. De hulp voor haar patiënten gaat haar boven alles, maar zij gaat daarbij vaak haar eigen grenzen vaak over. Ondanks dat zij overwerkt is en een slaaptekort heeft neemt zij de taak op zich om een net binnengekomen studente te gaan helpen. De vrouw heeft enkele dagen ervoor een zelfdoding van dichtbij meegemaakt en kampt nu zelf met hallucinaties. Althans, zo lijkt het. De vrouw raakt echter door het lint wanneer zij aangeeft ‘iets’ in dezelfde ruimte met Rose en haar te zien. Rose roept om hulp, maar het is te laat. Voor haar ogen snijdt de vrouw haar eigen keel door met een bizarre glimlach op haar gezicht. Het voorval valt Rose zwaar en ze wordt door haar manager met een week verlof naar huis gestuurd. De dagen vrij geven Rose niet de rust waar zij op had gehoopt. Niet alleen blijft het voorval in haar hoofd rondgaan, maar nu begint zij ook last te krijgen van hallucinaties..

Regisseur Parker Finn heeft buiten Smile maar twee korte horrorfilms op zijn naam staan. Namelijk Laura Hasn’t Slept uit 2020 en The Hidebehind uit 2018. De twee staan op YouTube en zijn zeker het kijken waard. Niet alleen omdat ze gewoon leuk zijn, maar ook omdat daar goed te zien is hoe hij bepaalde scenes en beeltenissen verder heeft ontwikkeld in Smile. Het is duidelijk dat Finn sindsdien flinke stappen heeft gemaakt als regisseur. Smile had kunnen uitlopen op een Truth or Dare, maar is dat godzijdank niet. Is de film dan helemaal geslaagd? Nee, dat ook niet. Helaas.

Laten wij eerst kijken naar het positieve. Regisseur Finn behandelt het verhaal van Smile op een zo’n serieus mogelijke manier en laat zijn acteurs ook zo spelen. Sosie Bacon als onze Rose profiteert hier het meeste van. Ze geeft zich helemaal als de door trauma’s achtervolgde Rose en brengt dit behoorlijk geloofwaardig. De film heeft ook een hele fijne vormgeving. Er is erg veel aandacht gegaan naar belichting en geluid en de makers kiezen er ook vaak voor om bepaalde scenes op een andere manier dan gebruikelijk in beeld te brengen die alsnog het juiste effect hebben op de kijker. De spanning is in Smile dan ook vaak bijzonder goed voelbaar, terwijl het soms alleen gaat om rondkijken in een kamer, of wachten op wat komen gaat vanuit de duisternis van een deuropening. Ook wordt er een goed beeld geschetst van iemand die door wanhoop en angst zich helemaal verliest. Dat zie je niet heel vaak in een moderne horrorfilm

Er zijn echter ook wat kanttekeningen bij deze positieve woorden, want zeker niet alles gaat goed in Smile. Ten eerste is het verhaal een mengelmoes van al reeds bestaande horrorfilms. Smile speelt namelijk leentjebuur bij bekendere films als The Ring/Ringu en durft ook scenes bijna een op een na te doen uit andere films zoals het Argentijnse Aterrados/Terrified en een scene die erg dicht in de buurt kwam van The Taking of Debora Logan, alleen ‘andersom’. Een doorgewinterde horrorliefhebber zal de scenes vast wel herkennen, maar het is heel goed mogelijk dat het grote publiek dat niet doorheeft en deze scenes ziet als authentiek. Gelukkig zijn ze door Parker Finn erg goed in beeld gebracht en werken ze. Zo ook met de zo vaak bekritiseerde jump scares. Smile zit er vol mee, maar vele daarvan zijn wel effectief en voelen in 9 van de 10 gevallen niet vervelend aan, maar het zijn er wel teveel.

Als het verhaal voor iets meer originaliteit was gegaan en misschien niet zou hebben gekozen om te denken dat het hedendaagse publiek elke 15 minuten een jump scare nodig heeft, dan had Smile een moderne classic horrorfilm kunnen worden. Dat is het nu helaas niet, maar Parker Finn heeft een mooi visitekaartje weten af te geven aan Hollywood. Smile is in ieder geval een stuk beter dan je in eerste instantie zou denken na het zien van die poster en een stuk vermakelijker dan Truth or Dare. Ik ging in ieder geval met een glimlach de bioscoopzaal uit.