Het mooie van boutique labels als Vinegar Syndrome is dat onbekende of uit vergetelheid geraakte titels weer een kans krijgen en misschien een nog mooier podium krijgen dan dat zij kregen bij het uitbrengen in de bioscoop. tenminste, als ze al in de bioscoop kwamen. Dat was namelijk zeker niet het geval met Stanley en Horror High. Beide zijn low budget horrorfilms die zijn uitgebracht door onafhankelijke filmmaatschappijen. Hun films kwamen vaak niet in de bioscoop en moesten het doen met de goedkopere drive-in’s die in de V.S. talrijk waren in de jaren 70. Vinegar Syndrome staat bekend om dit soort films af te stoffen en van een geheel nieuwe scan te voorzien. De uitgave waarop beide films zijn komen te staan is bijzonder goed, maar verdienen beide films zoveel aandacht? Want zeker bij een van de films kleeft nogal wat narigheid.

Horror High (Larry N. Stoufer, 1973)

Plot: Vernon Pots is een briljante student die wil bewijzen dat drugs niet alleen de geest, maar ook je fysiek kunnen aantasten. Hij boekt daarin succes, maar enkele van zijn medestudenten vinden hem maar een nerd en hij wordt het slachtoffer van een aantal gruwelijke pesterijen. Vernon wil het hier niet bij laten zitten, maar fysiek kan hij zijn belagers niet aan. Daarop neemt hij een bizar besluit als laatste redmiddel: hij neemt zelf de drugs waarmee hij experimenteerde met bloederige gevolgen.

Horror High is duidelijk geïnspireerd door het boek van Robert Louis Stevenson: Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde. Het verhaal is al diverse keren verfilmd voor 1973, en in mijn ogen ook wel echt beter. Natuurlijk is het idee om het verhaal naar de moderne tijd van begin jaren 70 te brengen interessant en geeft het een leuk tijdbeeld weer hoe onze kijk op drugs was begin jaren 70. Maar laten we Horror High vooral niet teveel diepgang geven. Het is en blijft een goedkope exploitatiefilm die de drive-in bezoekers vooral waar moest geven voor hun geld. En daarmee dus angst, bloed en ook actie. Op al deze vlakke biedt het de kijkers van nu misschien weinig en ik kan mij ook niet echt voorstellen dat de film veel heeft gedaan bij het oorspronkelijke publiek van begin jaren 70. Er zijn genoeg excuses te verzinnen om de film nog enig krediet te geven, zoals een laag budget en niet de meest getalenteerde acteurs, maar voor een film van 85 minuten blijkt Horror High toch vooral een lange zit.

Stanley (William Grefé, 1972)

Plot: Wanneer Tim terugkomt uit Vietnam besluit hij zich terug te trekken en een vredig leven te leiden in de Everglades. De oorlog heeft nogal een indruk op hem achtergelaten en het liefst wilt hij alles zo snel mogelijk vergeten. Hij houdt als hobby slangen en zijn favoriet is Stanley. Stanley is meer een familielid dan een huisdier aangezien Tim niet echt meer met mensen wilt communiceren. In ieder geval niet meer dan nodig is. Bij zijn terugkomst ontdekt hij dat zijn vader is vermoord en besluit het recht in eigen handen te nemen met behulp van Stanley en de andere slangen.

Misschien heb je een bepaald deja vu bij het lezen van het verhaal. Het klinkt namelijk erg als dat van Willard van regisseur Daniel Mann. Net als in Willard hebben we bij Stanley te maken met een verstoorde geest die zijn ongebruikelijke huisdieren gebruikt om wraak te nemen. Qua kwaliteit legt Stanley het echter wel af jegens Willard. Ook Stanley heeft te maken met een nogal saai en uitgerekt verhaal waarbij je, zelfs als je echt goed oplet, af en toe verbaasd bent over de idiote verhaaltechniek die wordt gehanteerd. De personages doen soms maar wat. Zo wordt de vader van een jonge dame vermoordt, maar zit zij met een verliefde blik te kijken naar zijn moordenaar in de volgende scene. Ze zoenen ook nog eens en er lijkt een lang en gelukkig leven voor hen in het verschiet. God, ik mag hopen dat mensen niet zo makkelijk over mij heen stappen als ik ooit de pijp uit ga.

Stanley heeft wel iets dat Willard niet heeft en dat is een ongelooflijke hoeveelheid dierenleed. Want hoewel er ook gebruik wordt gemaakt van nepslangen, er worden meerdere echte slangen opgeblazen, neergeschoten of gebeten. Natuurlijk zijn de tijden veranderd en was er op dat vlak veel meer mogelijk begin jaren 70, maar wat doet het een pijn aan de ogen. Stanley biedt qua verhaal maar weinig en heeft met Chris Robinson/Tim niet echt een acteur/personage waar we veel voor kunnen voelen. Deels hoe Tim als personage is geschreven, deels hoe Chris Robbins acteert. Niet voor niets heeft hij vooral succes geboekt door personages te spelen in soapseries zoals The Bold and The Beautiful. Maar Stanley biedt wel smerigheid en is misschien wel de ideale film voor mensen met een hekel aan slangen.

De Vinegar Syndrome uitgave is qua extra’s wel ongeveer eerlijk verdeeld over beide films, al zijn die van Stanley wel iets meer uitgebreid. De film is namelijk een stuk controversiëler dan Horror High en daarover valt best wel wat te zeggen. Hoewel beide films niet echt goed zijn, is het verhaal erachter dat in beide gevallen wel. De films hebben door de nieuwe en gerestaureerde 2K scans er misschien nog nooit eerder zo goed uitgezien. Dat maakt het kijken naar beide een stuk aangenamer, al zullen de films qua inhoud nooit beter worden natuurlijk.