The Black Phone was een film waar ik best naar heb uitgekeken. Scott Derrickson heeft bij mij namelijk punten gescoord met zijn film Sinister uit 2012. Vooral de eerste 3/4 van Sinister. Dat was namelijk van het engste dat ik ooit heb gezien. Die 8mm filmpjes met muziek van Aghast op de achtergrond.. Brr.. Van Deliver Us From Evil (2014) was ik niet zo onder de indruk en Doctor Strange (2016) was amper onderscheidend van ander Marvel-werk. Op naar The Black Phone dus, met opnieuw Ethan Hawke in een hoofdrol.

Plot: Finney is een dertienjarige jongen die gekidnapt wordt door een sadistische seriemoordenaar. Hij wordt opgesloten in een geluidsdichte kelder, dus om hulp schreeuwen heeft geen zin in. In de kelder hangt een telefoon, die niet aangesloten is, maar wel begint te rinkelen. Eerdere slachtoffers zoeken contact met Finney.

The Black Phone heeft heel veel mee. Zo is het verhaal gebaseerd op een kortverhaal uit 2004 van Joe Hill, de zoon van Stephen King. Ook heeft make-up effects meester Tom Savini een groot aandeel in The Black Phone. Het masker dat door Hawke’s personage wordt gedragen is van zijn hand. Een goed begin dus voor The Black Phone, alleen lijkt de film op momenten helaas wat stuurloos. De kracht van Sinister is dat het een volbloed horrorfilm is. Derrickson wil van The Black Phone een film maken zoals we die veel in de jaren 80 zagen met kinderen in de hoofdrol. Prima, daar hou ik van, maar de film weet geen kant te kiezen.

Om een goed voorbeeld te noemen van een film die dat perfect deed de laatste jaren: Summer of 84 (2018). Die film koos voor de gruwelijke kant en wist daarin een onaangenaam gevoel te creëren bij de kijker. The Black Phone durft niet helemaal die kant op te gaan. Zeker, het masker is creepy en Hawke vervult zijn rol met verve, echt het beste aan de film, samen met de erg leuke rol van het zusje gespeeld door Madeleine McGraw, maar gruwelijk wil het nooit worden. Er zitten fijne shots in de film en bepaalde scènes zijn best spannend, maar het raakt allemaal nooit de juiste snaar.

Derrickson had er denk ik goed aan gedaan een duidelijk uitgangspunt te kiezen. Of je maakt een PG-13 film die entertainment biedt voor het hele gezin of je gaat meer voor een film in de stijl van Summer of 84, gedurfd. Nu blijf je een beetje met een onvoldaan gevoel achter helaas.