Ik moet eerlijk zeggen dat ik de carrière van Leigh Whannell als regisseur niet direct omarmde.  Whannell kende ik voornamelijk als de man, samen met James Wan, achter de Saw-films. Als schrijver en als acteur zag ik hem vaak voorbij komen en met name als schrijver vond ik hem eigenlijk erg goed. Dead Silence, geregisseerd door Wan, vond ik een erg fijne wraakfilm waar helaas niemand het over heeft. Maar ook Cooties, waarin leraren het moeten opnemen tegen hun hondsdolle leerlingen, vond ik hilarisch. Ook die film lijkt een beetje in de vergetelheid te zijn beland. Zonde.

Maar regisseren is iets heel anders. Daar gaat het om een visie, het aansporen van je acteurs, inzicht hebben wat licht doet vanuit een bepaalde hoek et cetera. Er van uit gaan dat iemand, die toch al heel wat jaartjes zijn brood verdient met schrijven en acteren, dan vast ook wel kan regisseren gaat er niet bij mij in. Er zijn goede voorbeelden om te noemen natuurlijk, maar de eerste keer dat Whannell in de regie-stoel zat was nou niet een daverend succes. Insidious: Chapter 3 was toch wel een erg saai en voorspelbaar deel geworden van een franchise die de bioscopen op horrorgebied tot dan toe domineerde. Het is niet dat die film helemaal shit is natuurlijk, maar generiek was die wel zeker. Nu moet je niet iemand gelijk helemaal afschrijven bij een eerste gefaalde poging. Ik weet dat wij Nederlanders daar wel een kei in zijn, maar helemaal eerlijk is het natuurlijk niet. Niet eerlijk en niet waar, zo bleek, want drie jaar later verraste Whannell iedereen met Upgrade, een scifi actiefilm gemaakt voor een peulenschil, maar zeer effectief. Het is een van mijn favoriete films zelfs geworden van dat jaar. Whannell lijkt hier zijn ‘schtick’ te hebben gevonden. Een laag budget, veel creatieve vrijheid en geen studio die angstvallig over zijn schouder heen kijkt of alles wel goed gaat. Whannell past daarmee helemaal bij het productiehuis Blumhouse die die vrijheid bij de makers neerlegt en gewoon een zak geld neerlegt en zegt: “Maak er wat moois van!” Met The Invisible Man deed Whannell dat ook.

Plot: Op een nacht vertrekt Cecilia hals over kop naar het huis van haar vriend Adrian. Adrian is een genie op het gebied van optica en heeft daar een rijkdom daarmee vergaard. Adrian is wel een man die Cecilia helemaal domineerde en haar totaal geen vrijheid gunt. In zeker zin zat Cecilia al langere tijd opgesloten met hem in zijn villa, maar ze weet hem te drogeren en te ontsnappen. In de weken daarop verblijft zij bij een vriend en zijn dochter. Ook al is zij niet meer bij Adrian, ze is nog als de dood dat hij haar zal vinden en durft ook geen stap buitenshuis te doen. Wanneer het bericht binnenkomt dat Adrian zelfmoord zou hebben gepleegd lijkt zij eindelijk tot rust te komen en staat zichzelf eindelijk toe te genieten van haar vrijheid. Die vrijheid duurt echter niet lang want Cecilia voelt een aanwezigheid waar zij ook gaat en staat. Is het Adrian gelukt om zijn dood in scène te zetten of zit dit allemaal in het hoofd van Cecilia?

Misschien kunnen jullie je nog die poging van Universal herinneren om van de klassieke Universal Monsters een universum te bouwen a la Marvel. De eerste film werd The Mummy met Tom Cruise en… was geen succes. Wat wilde ik die film graag leuk vinden, maar goed was het helaas niet. Als fan van The Universal Monsters mistte ik hun aanwezigheid in deze opleving van horror die nu gaande is. The Mummy van Alex Kurtzman was de eerste en gelijk ook laatste poging van Universal, zo leek het. Er gaan nog wel geruchten hier en daar, maar het zal mij niets verbazen als het daarbij blijft. Blumhouse geloofde echter dat het probleem juist lag bij de opzet van Universal. In hun ogen zou met de Blumhouse methode veel interessantere filmversies van de aloude monsters worden gemaakt. En weet je wat? Blumhouse had gelijk! Al direct is te zien dat The Invisible Man een kleine (budget circa 6 miljoen) film is, maar weet door cameravoering, een excellente keuze van locaties en de altijd uitmuntende Elisabeth Moss veel meer te zijn dan die blockbuster The Mummy.

Allereerst ligt het verhaal veel meer bij drama dan recht toe recht aan horror. Een groot gedeelte van de film zien wij Cecilia (Elisabeth Moss) worstelen met het trauma dat haar relatie met Adrian heeft opgeleverd. Elisabeth Moss blijkt perfect gecast als de getormenteerde ziel die zichzelf probeert te hervinden, maar daar in steeds weer faalt. Zelfs wanneer zij het nieuws krijgt dat Adrian zelfmoord zou hebben gepleegd leidt niet direct tot het antwoord dat zij nodig heeft. En wij begrijpen dat volkomen. Hier laat Whannell zien dat hij heel goed weet hoe hij spanning moet opbouwen. In een rustig tempo zien wij soms de camera van onze hoofdrolspelers afglijden richten een andere hoek van het huis zonder precieze oorzaak. Als kijker wordt je indirect betrokken bij het verhaal want je gaat zelf ook zeer aandachtig kijken of je iets ziet gebeuren. Ik heb zoiets nog nooit eerder ervaren bij een dergelijke film. Je wilt ook eigenlijk met de persoon naast je overleggen of die het misschien heeft gezien. Heerlijk. Zulke interactie met een film krijg je eigenlijk alleen voorgekauwd bij 4DX bioscopen door water in je gezicht te laten spuiten. Al die trucjes zijn hier niet nodig. The Invisible Man is ontzettend spannend, juist door zijn eenvoud.

Als ik een beetje ergens over moet zeiken bij The Invisible Man is dat Whannell in een bepaalde scène niet helemaal voluit gaat zoals hij wel in Upgrade deed. Maar dat is serieus muggenziften. The Invisible Man is ontzettend goed en ik raad het iedereen het zo snel mogelijk te gaan zien in de bios.

De 4K UHD Blu-ray: De geluids- en beeldkwaliteit van de 4K van The Invisible Man zijn uitmuntend en van het beste wat Universal heeft uitgebracht. Misschien komt het door de opzet van de film waardoor je nog meer gaat letten op bijvoorbeeld het geluid tijdens stille en spannende scènes, maar dat het schijfje goed in elkaar steekt is een feit.

De extra’s zijn ook lekker aanwezig en zijn de volgende:

Audio Commentary – Met schrijver en regisseur Leigh Whannell die wat inzicht biedt op zijn film. Zo biedt hij bijvoorbeeld leuk perspectief op inzichtelijke en technische kwesties en zijn passie voor het onderwerp.

Deleted Scenes – 15 minuten weggesneden materiaal, getiteld:  Annie, Changing Room Montage, Blow It Up. Make It Rain. Out to Sea., Daisies, Where’s My Phone?, Butt Chug, There’s Someone Sitting In That Chair, I Can Do This and Insanity Defence.

Moss Manifested – 3 minuten inkijk op de dramatische rol van Elisabeth Moss.

Director’s Journal with Leigh Whannell – 10 minute featurette met de regisseur waarin hij praat voor zijn liefde voor het genre, de originele film en zijn wens om iets nieuws te maken; inclusief ‘behind the scenes’ beelden.

The Players – 5 minuten met de rest van de cast en hun personages.

Timeless Terror – 3 minuten extra met de regisseur en zijn nieuwe visie op The Invisible Man.