M. Night Shyamalan was een waar fenomeen eind jaren 90, begin 2000. Met films als The Sixth Sense (1999) en Unbreakable (2000) katapulteerde hij zichzelf naar de elite van Hollywood. Na Signs (2002) werd het bioscooppubliek Shyamalan toch een beetje zat. The Village (2004) en Lady in the Water (2006) hadden zeker nog veel goeds te bieden maar The Happening (2008) en vooral The Last Airbender (2010) en After Earth (2013) waren een waar dieptepunt in de carrière van de regisseur. Met The Visit (2015) wist hij zich echter volledig te herpakken en klom zijn carrière weer een beetje uit het slop. Sindsdien weet Shyamalan best een constant niveau te halen. Wellicht is dit juist te wijten aan het feit dat er niet meer zoveel wordt verwacht tegenwoordig van een film van zijn hand. Dat laatste speelt een grote rol in zijn laatste film: Trap.

Plot: Cooper Adams, gespeeld door 90’s icoon Josh Hartnett, bezoekt een concert van Lady Raven (gespeeld door de dochter van M . Night Shyamalan) met zijn dochter, Riley (Ariel Donoghue). Er is ongebruikelijk veel politie aanwezig op de concertlocatie en al snel komen ze terecht in de klopjacht op een gevaarlijke seriemoordenaar genaamd The Butcher.

Josh Hartnett, voor ons vooral bekend om zijn rol in Halloween H20 en The Faculty (beiden uit 1998), is een tijdje een beetje uit het zicht geweest maar laat zich de laatste jaren weer wat meer zien in grotere producties. Volgens eigen zeggen in beter geselecteerde rollen, dus dacht hij nu wel goed te zitten met de laatste film van oude glorie Shyamalan. Niet helemaal. Vooropgesteld, ondergetekende heeft best kunnen genieten van Trap. Je bevindt je toch in een film van een regisseur die op een of andere manier een trucje uit wil halen met het publiek. Denk je, want met Trap lijkt Shyamalan de kant op te willen gaan van klassieke Hitchcockiaanse thrillers.

Net als in films als The Man Who Knew Too Much (beide versies, uit 1934 en 1956), gebruikt de regisseur een optreden in een volgepakte zaal om een vorm van suspense op te bouwen. Maar M. Night is geen Alfred Hitchcock en Trap vervalt meer dan eens in ongeloofwaardigheden en tenenkrommende scènes. Denk aan de scène met de shirtjes verkoper. Daar zou Hitchcock toch heel anders mee zijn omgesprongen. Trap voelt gaandeweg steeds meer aan als een klucht en een excuus om zijn dochter, Saleka, heel wat screentijd te geven. Het is moeilijk te geloven dat een artieste als zij een arena uit zou verkopen, maar wat dat betreft verbaas ik mij tegenwoordig wel vaker om welke muziek populair is onder jongeren.

Dan komen we op het punt wat betreft het verwachtingspatroon wat we tegenwoordig hebben omtrent Shyamalan. Dat is niet zo hoog meer en daarom valt er met een beetje wil nog best wat te genieten van Trap. Hartnett leunt tegen overacting aan en dat levert soms hilarische scènes op, vooral tegen het einde. Hij mag zijn films dan meer uitgedacht selecteren de laatste tijd, hij hoeft zichzelf daarom ook niet meteen te overschatten. Ook toont Saleka Shyamalan aan zo’n grote rol gewoon niet aan te kunnen. Alles omtrent haar voelt enorm ‘staged’ aan en geforceerd. Ze lijkt haar lijnen nog net niet voor te lezen van een autocue.

Het lijkt M. Night Shyamalan allang niet meer om het succes te gaan en al zeker niet meer om het opbouwen naar een ‘Shyamalaanse’ twist van jewelste. Eerlijk gezegd had ik daar op een of andere manier nog wel op gehoopt, maar helaas is hij die kunst verleerd of heeft hij er gewoonweg geen zin meer in. Maar als hij zichzelf niet overschat en films blijft maken in dezelfde lijn als The Visit en Knock at the Cabin (2023) hoor je ons niet klagen.