Ik kwam er pas achter dat ik fan was van Rutger Hauer toen het te laat was. Tegen de tijd dat je alles kijkt waar zijn naam op staat ben je nu eenmaal ook blootgesteld aan films als Dracula 3D, Dracula III en Scorpion King 4: Quest for Power. Het kiezen van scripts was nooit zijn sterkste kant zei hij ooit in een interview. Acteren wel, want al was de film nog zo slecht geproduceerd, van Hauer kon je een minstens zeer degelijke performance verwachten. Good guy, anti held, romantische leading man of sinistere slechterik, het maakte Rutger Hauer niet uit.
Nu wordt er van mij verwacht iets over mijn favoriete film met Rutger Hauer te schrijven maar dat is een onmogelijke opgave. Mijn collega Dirk heeft Blind Fury al opgeëist, een film die ik in mijn jeugd heb grijsgedraaid, (voor die een of twee jongere lezers; in die tijd stond film op een soort band, dus dat kon toen nog) jaren voor ik ook nog maar van Zatoïchi had gehoord. Johan neemt Floris voor zijn rekening, maar hij is ook al wat ouder dus dan mag dat. Blade Runner is er eentje die voor de hand ligt, zeker met de monoloog van Hauer aan het eind, maar de baas wil die dus ga ik voor een rol die veel meer bekendheid verdient: The Hitcher.
Ten tijde van de release wordt de film verguisd door namen als Roger Ebert die de film veel te donker en nihilistisch vindt. Ook het publiek loopt er niet warm voor, maar de film met C. Thomas Howell en een rolletje voor Jennifer Jason Leigh is een miskend meesterwerk. Het verhaal kan niet simpeler; een jonge automobilist (Howell) pikt tegen beter weten in een lifter (Hauer) op en deze probeert hem om te brengen. In de eerste 10 minuten weet de film al een spanning te creëren waar veel filmmakers wat van kunnen leren. Het opent gelijk met de eerste ontmoeting van de twee mannen in de auto. Vanaf het moment dat Hauer in is gestapt heeft hij iets over zich waardoor je een beklemmend gevoel krijgt. Deze onderhuidse dreiging met zijn nonchalance verraden een routine in wat hij van plan is. Het acteerwerk in combinatie met de geweldige cinematografie van John Seale (die later een Oscarnominatie krijgt voor zijn werk aan Mad Max: Fury Road), die de film niet schiet als een standaard exploitatie-horror maar een masterclass spanningsopbouw met de camera geeft, zorgen voor een geweldige filmervaring. Het shot dat we de silhouet van Ryder (Hauer) op zien rijzen van het asfalt nadat hij uit een rijdende auto is geschopt is fantastisch. Zonder tekst geeft deze scène zoveel informatie, iets wat de chemie tussen de acteur en de cinematograaf perfect weergeeft. Uiteraard volgt er nog een behoorlijk wilde rit waarin de automobilist achtervolgt wordt door zijn lifter welke hem zelfs probeert op te laten draaien voor zijn misdaden. Ik zou het niet gek vinden als Anton Chigurh grotendeels gebaseerd is op John Ryder, want Hauer maakt er een moordenaar zonder scrupules, motief of verleden van. Graag zou ik zien dat dit juweeltje wat meer erkenning zou krijgen, want het is een fantastisch duistere horrorfilm. Met name dankzij ‘onze’ fantastische Rutger Hauer.
Het is te hopen dat Hauer met zijn filmschool andere talenten iets van zijn gave mee heeft gegeven zoals zijn personage in The Hitcher aan Howell. Al is het wel te hopen dat het iets minder rigoureus is gebeurd… Voor alle ontroering, humor en opwinding: Rutger, bedankt!