Tien jaar hebben we moeten wachten op de nieuwe John Carpenter. Natuurlijk zijn we nog wel zoet gehouden met twee Masters of Horror-afleveringen, waaronder de meesterlijke Cigarette Burns, maar een fan hou je hier niet heel lang mee zoet. Wij willen weer naar de bioscoop kunnen gaan voor de nieuwe John Carpenter. Iets wat in het verleden een garantie was voor een extreem sfeervolle horrorbeleving. Deze wens krijgt nu eindelijk gehoor met The Ward.
Met The Devil’s Rejects (2005) leek Rob Zombie in 2005 definitief een einde te maken aan de bloederige roadtrip van de familie Firefly. Niets is minder waar, want een paar weken geleden verscheen 3 From Hell op Netflix. Natuurlijk wisten we al een tijdje dat Zombie bezig was met een derde deel omtrent deze gestoorde familie en de verwachtingen waren hoog. House of 1000 Corpses (2003) was een leuke debuutfilm, maar met The Devil’s Rejects zette Zombie de familie Firefly pas echt op de kaart.… Lees verder “Recensie: 3 From Hell (Rob Zombie)”
Zaterdag 11 april is de invloedrijke Japanse filmmaker Ôbayashi Nobuhiko overleden aan kanker. Vrijdag zou zijn laatste film, Labyrinth of Cinema in premiere gaan, echter is dit door het corona virus uitgesteld. Ôbayashi Nobuhiko werkte aan zo’n 40 films waarvan zijn bekendste waarschijnlijk Hausu (ook wel House) is. In 1977 krijgt de regisseur de kans zijn eerste speelfilm te maken. Zijn 13-jarige dochter is gek van film en is net haar haar aan het kammen voor de spiegel. Nobuhiko zegt dat hij gevraagd is voor een spannende film als Jaws.… Lees verder “Recensie: Hausu (Ôbayashi Nobuhiko)”
Het heeft even geduurd voordat ik de moed heb kunnen verzamelen om de recensie van Countdown te schrijven. Het is namelijk alweer een tijd geleden dat ik zo’n slechte film heb mogen zien. Slechte recensies zijn over het algemeen de leukste om te schrijven, maar Countdown is gewoon een film die ik zo snel mogelijk wil vergeten.
Plot: Wanneer verpleegster Quinn van een patiënt te horen krijgt dat de voorspellingen die de Countdown-app doet, over hoe lang je nog te leven hebt, volgens hem uit zullen komen én dat hij daarom denkt binnen 24 uur te sterven, besluit ze uit nieuwsgierigheid de app zelf te downloaden.… Lees verder “Recensie: Countdown (Justin Dec)”
Is het nu Brahms: The Boy II, The Boy 2: Brahms of The Boy: Brahms’ Curse? Ach, wat maakt het uit… Zelf was ik niet helemaal verbaasd over het verschijnen van een vervolgfilm op The Boy uit 2016. Onlangs zag ik de film voorbij komen op Netflix en dacht: “Hey, die heb ik al eens eerder gezien.. En haatte ik!” Haten is misschien een groot woord, maar positief over de film was ik niet. Zoals jullie kunnen lezen in mijn recensie voor De Nachtvlinders toen.… Lees verder “Recensie: Brahms: The Boy II (William Brent Bell)”
David Cronenberg heeft het horrorgenre in de jaren 70 en 80 voorgoed veranderd met zijn eigenzinnige visie op geestelijke en vooral lichamelijke transformatie. Sindsdien is zijn naam onlosmakelijk verbonden met body-horror. Wie zich op zijn domein begeeft, ontkomt niet aan een kritische vergelijking. Zeker niet als je zijn zoon bent en een prent op de markt brengt onder de weinig verhullende titel Antiviral. Of het een goed idee is om in de voetsporen van iemand als Cronenberg te treden valt te betwijfelen, maar het getuigt alleszins van een flinke dosis lef.… Lees verder “Recensie: Antiviral (Brandon Cronenberg)”
Films met een misleidende titel kon je vooral vinden in de hoogtijdagen van de b-horrorfilm, de jaren 70 en 80. Men wou met zo min mogelijk middelen zoveel mogelijk geld verdienen en daar hoorde een bekend in de oren klinkende titel helemaal bij. In Zombie Island Massacre zou het over zombies moeten gaan, maar dat is dus niet helemaal het geval, al is er wel een begrijpelijke uitleg voor de titel. De film is in ieder geval erg vermakelijk.
Vinegar Syndrome heeft een titel aan hun catalogus toegevoegd die het Troma label eer aan zou doen. Flesh Eating Mothers is geen film van Lloyd Kaufmans paradepaardje maar heeft wel alles in zich wat het bedrijf karakteriseert. Dat wil dus vooral zeggen veel kolder en gore op een ultra laag budget.
Plot: Wanneer een man seks heeft gehad met de helft van alle moeders in een stad, blijkt dat hij een kannibalistische ziekte heeft overdragen. Het resultaat hiervan is dat moeders door de hele stad hun kinderen als maaltijd willen nuttigen.… Lees verder “Recensie: Flesh Eating Mothers (Vinegar Syndrome)”
Heel erg onder de indruk was ik niet van Ich Seh Ich Seh (Goodnight Mommy) uit 2014. Verontrustend vond ik de film zeker, maar ook best saai. Om er zeker van te zijn dat niet mijn gemoedstoestand op dat moment sprak heb ik de film daarna nog 2 keer bekeken, maar helaas bleef mijn oordeel hetzelfde. Het is wel jammer dat de makers, Veronika Franz en Severin Fiala, daarna eigenlijk weinig van zich hebben laten horen ondanks dat deze film hen wel op de kaart had gezet.… Lees verder “Recensie: The Lodge (Severin Fiala, Veronika Franz)”
Netflix’ grote succes is de laatste tijd vooral te danken aan hun originele films en series. Naast Amerikaanse hebben we ondertussen ook Engelse, Spaanse, Duitse en Vlaamse ‘originals’. Een serie van Hollandse bodem kon niet uitblijven. Uit een pitch van 15 ideeën pikten ze een horror. Oorspronkelijk ging het gerucht dat de serie zou gaan over de elitaire zuidas van Amsterdam en een demonische poort naar de Gouden Eeuw.
