Lucio Fulci’s The New York Ripper heb ik jarenlang letterlijk als vreemde eend in de bijt beschouwd. Na voornamelijk zijn zombiewerk gezien te hebben, was The New York Ripper mijn eerste introductie met een andere Lucio Fulci. Inmiddels heb ik al veel werk van de man gezien en kan ik concluderen dat Lucio Fulci een oprechte meester in zijn genre(s) was. Recentelijk was het de hoogste tijd om The New York Ripper aan een herziening te onderwerpen met de gele Blu-ray van het Britse Shameless label.

Een goede Giallo kenmerkt zich voornamelijk door stijlvol in beeld gebrachte moordscènes waar een met zwarte handschoenen uitgedoste moordenaar zijn slachtoffers te lijf gaat. Natuurlijk is het hele ‘wie is de moordenaar’ plotje eromheen vaak lekker sfeervol en van hoge entertainmentwaarde, maar een moordscène staat snel te boek als het hoogtepunt uit een Giallo. Neem bijvoorbeeld Dario Argento’s Tenebrae. De raamscène daar laat zien dat stijl van enorm belang is in de opbouw van een dergelijke scène.

Lucio Fulci is nog geen Argento, wat Giallo betreft, maar laat met The New York Ripper zien er wel heel dicht bij in de buurt te komen. Wat Fulci echter wel onderscheidt van zijn collega’s is de enorme brutaliteit waarmee hij zijn Giallo presenteert. De scènes waarin de vrouwen aangevallen worden zijn meedogenloos. Fulci spaart de kijker niet en confronteert ons op een flinke portie gore. De beroemde oogscène uit Fulci’s Zombi 2 kent hier zijn tegenhanger, maar is nog een stuk bruter en gewoon beter.

Dat The New York Ripper ten tijde van het ‘Video Nasties’ tijdperk het Verenigd Koninkrijk niet haalde is niet vreemd. Vanwege Fulci’s opgebouwde reputatie is The New York Ripper zelfs nooit verder dan de grens gekomen en gelijk teruggefloten. Mooi dat die tijden voorbij zijn. Voor wat het waard is; het acteerwerk is functioneel en de dubbing een ramp. Gelukkig weten artiesten als Lucio Fulci de aandacht te vestigen op wat echt belangrijk is in het horrorgenre, waardoor we dat soort beperkingen makkelijk met een korrel zout kunnen nemen en na verloop van tijd zelfs gaan waarderen. Gore en stijl, dat is de Italiaanse horrorfilm in een notendop.