Als het op low-budget films aankomt spant Full Moon toch wel de kroon. De films die zijn ontsproten uit het brein van Charles Band, de man achter deze filmstudio, zien er goedkoop uit en lijken weinig aandacht te schenken aan bijvoorbeeld het acteerwerk. Toch zijn de meeste Full Moon-films meer dan de moeite waard omwille een paar epische creaties (Puppet Master, Demonic Toys) en regisseurs die aantoonbaar plezier in hun vak hebben. Stuart Gordon is zo’n regisseur, een man die vooral inspiratie opdoet uit verhalen van H.P. Lovecraft en in het geval van The Pit and the Pendulum Edgar Allan Poe.

88 Films is een onlangs opgericht Brits label waarop veel films van Full Moon en nog veel meer pulp zijn verschenen. Hun motto luidt: “Classic movies treated with respect.” Dit is een prachtig uitgangspunt voor het zoveelste Britse label dat de cult- en pulpfilm in de spotlight zet. Het predikaat ‘classic’ moet je hier natuurlijk breed nemen, want laten we wel wezen; Full Moon films zijn vooral ‘classic’ bij een zeer specifieke groep. Vooral Puppet Master t/m Puppet Master 3: Toulon’s Revenge kennen een relatief hoog klassiek gehalte. The Pit and the Pendulum is misschien het bekendste verhaal dat Full Moon ooit op film heeft gezet, maar ‘classic’ is deze film allerminst te noemen.

De openingsscène doet het ergste vermoeden. Ondanks de heerlijke cast, onder leiding van B-film held Lance Henriksen en met Full Moon-muze Jeffrey Combs, baadt deze scène in flauwe humor die in schril contrast staat met de serieusheid van Henriksens rol. Het is een rare openingsscène die niet helemaal weet welke richting die op moet gaan. Het vervolg van de film doet er weinig aan om hier verandering in te brengen.

De locatie is lekker authentiek (The Pit and the Pendulum is opgenomen in en rond een authentiek Italiaans kasteel), dat is Gordon gegeven, maar wordt lelijk in beeld gebracht en sommige acteurs maken zich belachelijk met slecht acteerwerk. De ene keer werkt het belachelijke in het voordeel van de film, maar grotendeels wil het niet werken en lijkt Gordon moeite te hebben een balans te vinden tussen humor en ernst, iets wat hij veel beter onder de knie heeft in bijvoorbeeld Dagon.

Richting het einde herpakt The Pit and the Pendulum zich gelukkig een beetje. De horror, die zich tot dan verrassend weinig liet zien, komt eindelijk om de hoek kijken en mengt zich in een geheel dat Full Moon zo vermakelijk maakt: de samenhang tussen humor, horror en sfeer. De balans lijkt eindelijk gevonden en dan is de film afgelopen. Niet dat The Pit and the Pendulum nog veel langer had moeten duren, maar je vraagt je wel af waarom Stuart Gordon zo laat pas op gang komt. Gordon heeft in zijn hele carrière veel beter werk afgeleverd dan deze The Pit and the Pendulum. Het is dat Lance Henriksen een heerlijke bad-guy speelt en dat het einde wat goedmaakt, want anders was dit klassieke Edgar Allan Poe verhaal uitgelopen op een waar drama.

88 Films is een label om in de gaten te houden. Ze brengen met hun artwork weinig nieuws onder de zon, maar het blauwe doosje en de met pulp beladen catalogus zijn aantrekkelijk. Wel is het frappant dat de aspect ratio op de dvd 4:3 is terwijl die op de later uitgebrachte blu-ray 1.66:1 is, wat dicht bij de theatrical print ligt. Een onvergefelijk verschil. Wat betreft extra’s staan er een leuke behind the scenes en een blooper reel op de dvd. Niets om over naar huis te schrijven.