Het derde boek dat Stephen King onder zijn pseudoniem Robert Bachman uitbracht was The Running Man, een verhaal over een dystopische toekomst waarin Benjamin Richards ten einde raad meedoet aan de televisieshow The Running Man om geld te verdienen voor de medicijnen voor zijn dochter. Richards is op de zwarte lijst gezet omdat hij zich kritisch uitliet over zijn werkgever en nu komt hij haast onmogelijk nog aan werk. Voor de show moet hij een maand uit handen blijven van zogenaamde Hunters en de politie en krijgt zijn vrouw honderd dollar per uur dat hij op vrije voeten is en honderd dollar extra voor elke Hunter of agent die hij ombrengt, met als hoofdprijs een miljard dollar na dertig dagen.

The Running Man is totaal anders dan het gelijknamige boek. Een aantal namen en het gegeven dat er een televisieshow is waarbij de deelnemers worden opgejaagd is eigenlijk het enige wat er van over is. Ben Richards (Schwarzenegger) is een politieagent die een direct bevel negeert om geen onschuldige burgers te hoeven doden. Hij draait echter wel op voor de daad en wordt opgesloten in een futuristische gevangenis. Als hij ontsnapt valt hij op bij Damon Killian (Real life gameshow-host Richard Dawson), de producer en host van het immens populaire The Running Man. In dit programma worden criminelen opgejaagd door Hunters waarbij aan het eind van een aantal niveaus vrijheid wacht. Ben wordt vrij snel opnieuw ingerekend en gedwongen mee te doen met het programma. Het enige wat ik nog vergeet is de standaard vrouw die hulpeloos mee wordt getrokken door de held, in dit geval Maria Conchita Alonso als Amber Mendez.

Alonso en Schwarzenegger hebben gelukkig nog een beetje chemie, want het acteerwerk is verder behoorlijk ondermaats. We zien professioneel worstelaar Doctor Tanaka als SubZero, een Hunter met een voorliefde voor ijshockey, Jesse Ventura als Captain Freedom (wat van The Running Man denk ik de enige film maakt waarbij twee gouverneurs met elkaar knokken op het grote scherm), en de van oorsprong Nederlandse Jonkheer Erland van Lidth de Jeude als de elektrische operazanger Dynamo. Elke nieuwe Hunter voelt een beetje als een nieuwe baas in een van de arcade spellen van vroeger, met als enige constante factor de spelshow die er omheen gebouwd is. Het is het beste om The Running Man te zien als satire, want als actiefilm is het geen uitblinker. Toch is het knap dat de onderliggende boodschap die gebracht wordt, zeker één à twee decennia voor bijvoorbeeld The Truman Show en The Hunger Games, nog zo sterk naar voren komt.

Het is een van Schwarzeneggers minst besproken films, wat jammer is aangezien de film juist een kritische blik werpt op de hele celebrity cult. Waar RoboCop diezelfde satirische toon gebruikte om de privatisering van alles en iedereen aan de kaak te stellen, heeft The Running Man misschien nog het meest gelijk gehad nadat het twee gouverneurs uit de amusementswereld voortbracht, Schwarzenegger natuurlijk als “The Governator” van California en Jesse “The Body” Ventura als die van Minnesota. De film lijkt zo uit de Roger Corman stal te komen en de vergelijking met The Death Race 2000 is snel gemaakt. Een film voor de liefhebber van satire met een flinke scheut actie.