Eind jaren 80 had ik weinig verstand van spelcomputers. Ik zag ze vaak liggen in de speelgoedwinkel en ik vond ze maar wat interessant, maar ik was nog steeds een groot liefhebber van robots die veranderden in tanks en vliegtuigen en poppetjes met machinegeweren en zwaarden. Toen ik eenmaal belandde in de brugklas kreeg ik voor het eerst de vraag van een klasgenootje: “Wat is jouw favoriete computerspel?”. Ik had geen idee wat ik moest zeggen, want ik kende het eigenlijk niet. Er was wel één naam die ik had gehoord ergens en ik besloot die maar te noemen: “Super Mario”. Even dacht ik mezelf daarmee gered te hebben, maar ik kreeg gelijk een vervolgvraag: “Deel 1, 2 of 3?”. “Zijn er meer?!!!”. Al snel begon ik een krantenwijkje en kocht ik mijn eerste NES 8-bit met enkele spellen en werd ik ondergedompeld in de wereld van Super Mario. Er volgden nog tientallen games in de jaren erna en ook diverse andere consoles zoals de Super Nintendo en de eerste Playstation, maar ik denk dat er geen enkele game zo grijs is gespeeld als die eerste 3 Super Mario games.

Het bleef natuurlijk niet bij de games alleen. Op TV werd de The Super Mario Bros. Super Show! uitgezonden met 2 kerels die Mario en zijn broertje Luigi speelden in sketches tussen tekenfilms door. Als je er nu naar kijkt ziet het er misschien nogal amateuristisch uit, maar als tiener kon ik er wel van genieten. Natuurlijk was het succes van de games, de tekenfilms en de merchandise ook een reden om een echte film te lanceren. Die kwam dan ook in 1993 met nota bene Bob Hoskins als Mario en John Leguizamo als Luigi. Die film was geen succes en hoewel ik vrienden heb die met enige nostalgie er over praten, het is echt een erbarmelijke film. Die film uit 1993 heeft Nintendo, het moederbedrijf achter Super Mario, wel doen beseffen dat de Super Mario spellen eigenlijk helemaal geen ondersteuning nodig hadden van een tekenfilm of live action film om succesvol te blijven. Vrijwel alle games die in de jaren erna zijn gelanceerd waren een succes. Super Mario verkoopt zichzelf met gemak. En toch, het idee van een Super Mario-film bleef altijd sudderen en nu in 2023 is het eindelijk zover. De hamvraag is natuurlijk: ‘Is het een beetje goed?’ Nou…

Plot: Mario en Luigi zijn onlangs voor zichzelf begonnen als loodgieters, maar het gaat niet heel goed met de zaken. Ze worden uitgelachen door collega-loodgieters en niet serieus genomen door hun familie, tot grote frustratie van Mario. Wanneer een grote overstroming dreigt in Brooklyn beseft Mario dat dit wel eens de klapper kan zijn die zij nodig hebben. Op zoek naar het lek komen Mario en Luigi terecht in een groot ondergronds gangenstelsel waar niemand in vele jaren nog lijkt te zijn geweest. Het is dan ook geen normaal gangenstelsel. Mario en Luigi worden namelijk in een rioolput gezogen naar een hele andere wereld en de twee worden van elkaar gescheiden. Mario komt er achter dat Luigi is gevangen genomen door de schilpaddenkoning Bowser die zijn zinnen heeft gezet op de verovering van deze wereld. Mario raakt bevriend met Toad en Prinses Peach en samen besluiten zij zowel Luigi als hun eigen wereld te redden van de wrede Bowser.

Het plot van The Super Mario Bros. Movie is super simpel en van A tot Z voorspelbaar, maar is dat erg? In een bijzonder volle perszaal bij Universal in Amsterdam werd er vooral veel gelachen en zag ik ook veel blije gezichte. En niet alleen van mensen van mijn leeftijd. Nu een kleine week verder zie ik veel recensenten heel bijzonder negatief zijn over de film en dat valt bij mij toch enigszins verkeerd.

Nu is Super Mario een onderdeel van mijn jeugd en ben ik over het algemeen best vaak in de verdedigings-modus wat betreft onderdelen die mijn jeugd zo plezierig hebben gemaakt. Bij Super Mario is er echter maar weinig te verdedigen als het gaat om verhaal. Wie speelde de Super Mario games tenslotte om het verhaal? Natuurlijk had ik bij The Super Mario Bros. Movie liever een verhaal gezien dat wat meer uitdagend zou zijn, maar kinderen, de doelgroep die vooral moet worden gewonnen met de film, zal het een worst wezen wat precies de achtergrond van Mario en Luigi en al die andere leuke personages precies is. Zij willen plezier zien op het doek en plezier krijgen ze!

De Illumination studio heeft met de Despicable Me-films al een behoorlijk stempel weten te drukken op het gebied van animatiefilms, maar met The Super Mario Bros. Movie lijkt het wel alsof ze alle registers hebben open getrokken want wat ziet de film er mooi uit. Overal duiken elementen op uit zoveel verschillende Super Mario-games dat je ogen van links naar rechts schieten om maar niets te missen. De stijl is overduidelijk klassiek Super Mario. Daarover zullen we geen gezeur krijgen zoals bij de eerste beelden van eerste de Sonic the Hedgehog film. Als liefhebber van de games kijk je echt je ogen uit.

Nu was er veel te doen rond de casting van Chris Pratt als Super Mario. Zou hij dat klassieke Italiaanse accent van Super Mario wel kunnen evenaren? Nou, dat gaat hem redelijk af. Er wordt zeker aan het begin van de film naar gerefereerd en de oplossing die zij hier voor hebben gekozen vind ik best oké. Eerder zou ik enige problemen hebben met de stem van Donkey Kong. Die wordt namelijk vertolkt door Seth Rogen en die stem is gewoon.. tja.. Seth Rogen. Is dat heel erg? Nah, nee. Niet echt. Al heb je gewoon als volwassene niet het idee dat Rogen enige moeite doet om iets anders dan zijn eigen stem te laten horen.

Nu kan ik mij haast niet voorstellen dat The Super Mario Bros. Movie geen succes gaat worden. Na het zien van de film wil ik eigenlijk alleen maar meer zien. Natuurlijk hoop ik wel dat bij de volgende film de personages een beetje mogen ‘ademen’ zogezegd en er wat meer de focus gaat komen op een leuk verhaal met meer grappen die echt zullen landen. Dat gaat ze vast wel lukken. Als ze maar Lumalee, het meest hilarische personage uit deze film, laten terugkomen, Die was echt geweldig.