Het zijn gouden dagen voor de horrorliefhebber. Horror is voor even ‘talk of the day’ en zelfs op tv zien we klassiekers als Halloween (1978) uitgezonden worden. Natuurlijk kan ook ik weer het meesterwerk van John Carpenter opzetten, maar dit jaar gaat ons team voor een andere aanpak. We laten de Halloween-franchise even voor wat het is en putten uit andere bronnen. Welke films kijk ik dit jaar? Check it out!
Child’s Play (1988, Tom Holland)
Dit jaar heb ik besloten om mijn 9-jarig zoontje te introduceren aan een paar (niet al te heftige) klassiekers. Mooi excuus om bepaalde favorieten opnieuw te bewonderen. Chucky sprak al erg tot de verbeelding van mijn zoontje dus was de eerste keuze een makkelijke. De film uit 1988 blijft een heerlijke trip. Van het iconische uiterlijk van Chucky tot de op momenten verbluffende effecten, Child’s Play was ook nu weer een heerlijke beleving. Graag wil ik ook de score van Joe Renzetti eens in de spotlight zetten. Vooral zijn ‘theme’, te horen tijdens de aftiteling. Deze krijgt echt veel te weinig waardering.
Poltergeist (1982, Tobe Hooper)
Welke film nu te introduceren aan een kind van 9? Een van de eerste titels die mij te binnen schoot was natuurlijk Poltergeist van Tobe Hooper, of zullen we het toch maar een film van Steven Spielberg noemen? Poltergeist heeft namelijk alle ingrediënten van jaren 80 Spielberg, een periode waarin de man klassieker na klassieker afleverde. Ook Poltergeist mag met gemak een klassieker genoemd worden. Wie kent de scène met de clown niet? Of het gebadder met schijnbaar echte lijken? En dan zou de film ook nog eens vervloekt zijn omdat er castleden mysterieus hun dood tegemoet gingen. Erg triest natuurlijk dat kindsterretje Heather O’Rourke nooit oud heeft mogen worden. Een classic en ook een uitermate geschikte film om de jongsten onder ons te introduceren aan het genre.
Silent Hill (2006, Christophe Ganz)
Wat keek ik 15(!) jaar geleden ontzettend uit naar deze film. Ik was en ben namelijk een gigantische fan van de gamereeks en dan met name de eerste 4 delen. Het kon eigenlijk alleen maar fout gaan, zeker met de verfilming van de andere grote horrorgame in gedachten: Resident Evil. Gelukkig is Ganz ontzettend dicht bij de sfeer van de game gebleven en heeft hij ook de medewerking van drijvende kracht achter de games, componist Akira Yamaoka. Dat was toch wel de allerbelnagrijkste factor om de sfeer van de games over te kunnen brengen. Maar Silent Hill is gewoon een erg goede film geworden. Mysterieus, dreigend, sfeervol en knap in beeld gebracht (de scène met Pyramid Head op de kerktrap!). Waren er maar meer gameverfilmingen als deze. Het vervolg was helaas wat minder maar naar mijn beleving nog steeds beter dan elk deel uit de Resident Evil-(film)reeks.